Nieuws

< >

1 / 25

2de Reisverslag: 95th year anniversary trip to Mandello

Reisverslag van Carlo

Mandello “the dream II”

Na onze eerste bedevaart in 2011, willen wij in 2016 ook het 95 jarig jubileum vieren van ons geliefde motormerk in Mandello del Lario. Dus dezelfde 6 man van de 2011 editie schreven zichzelf weer 1,5 jaar van te voren in, voor de 8 daagse reis georganiseerd door TLM in Nijmegen. Hotels, ontbijt, diner en mooie routes, inclusief een pechhulp die meerijdt met de tocht hoort daar bij, en dat is wel zo prettig voor de reiziger.

Ik kreeg ook nog een berichtje van de vorige eigenaar van mijn Daytona. Hij had gezien dat ik ook ging en hij zou zelf nu ook gaan. Hij had toch maar weer een Guzzi gekocht (V11 Scura)en ging samen met zijn zwager met een Laverda 1200 ook naar Mandello. Hoe bedoel je dat het Guzzivirus niet meer verdwijnt als je al eens een Guzzi gereden hebt!

Eerst moesten de motoren gekeurd worden door TLM om te checken of er geen gebreken en/of achterstallig onderhoud is gepleegd. De motoren werden goedgekeurd en werden voorzien van een TLM sticker op het voorspatbord wat recht geeft tot assistentie tijdens de reis. Na een week viel er een prent in de bus van 150 euro omdat ik op de energieweg net voor TLM 16 km te hard had gereden. Dus toch nog extra kosten tijd voor dit tripje!

Op woensdag 7 september om 7 uur in de ochtend vertrokken wij met 5 man vanuit de Zaanstreek naar TLM in Nijmegen waar de 6^e man zich bij ons ging voegen. We waren vlakbij Nijmegen toen plotseling de rechterbroekspijp van de Grisorijder onder de olie kwam te zitten. Dit begint lekker, we zijn nog geen eens aan de eigenlijke toertocht begonnen! Klepdekselpakking blijkt lek te zijn. Gelukkig tovert de Grisorijder zowaar 2 klepdekselpakkingen tevoorschijn uit zijn meegenomen gereedschap-pakket. Snel pakking vervangen (oude niet goed gemonteerd) en weer door. Het voordeel is wel dat de rechterbroekspijp waterdicht geïmpregneerd is. Aangekomen bij TLM waren er veel mensen aanwezig, waaronder ook veel Australiërs die mee waren gekomen met Theo Lamers himself (die nu in Australië woont). Theo kwam nog even kijken bij de Daytona’s en zelfs hij vond het apart om er 3 stuks in 1 groepje te zien. Ik zei tegen hem dat ik hoopte dat we de eindstreep zouden halen. Toen werd Theo een beetje geprikkeld en link en beet mij toe dat het voor een Guzzi nooit een probleem is om de eindstreep te halen en dat ik meer vertrouwen dien te hebben in het merk Moto Guzzi! Kijk dat is nou een Guzziman in hart en nieren en hij bleek aan het eind van de rit uiteindelijk ook zeker gelijk te hebben.

We gingen van start met de eerste etappe van de reis en reden al snel, samen met een aangehaakte Australiër, in Duitsland rond. In de middag van een prachtige dag even een Bayerische burger gegeten die voor een zeer goede vulling zorgde mede door het royale formaat hiervan. Aan het eind van de dag, na een prachtige rit, kwamen we aan bij de oevers van de Rijn. We moesten met de veerboot over naar de overkant waar ons hotel zou zijn. Weer eens niet goed opgelet en doorgereden naar het verkeerde hotel, waar we werden doorverwezen naar hotel Krone. Blijkt er in dat betreffende plaatsje ook een hotel te bestaan met de naam Krone gelegen in de Rheinstrasse. Wij moesten echter in hotel Krone zijn, die in een ander plaatsje aan de Rheinuferstrasse zich bevond! Je voelt wel aan dat in de warmte, in je motorpak lopend met bepakking, de tocht een zwaar einde had. Achteraf hebben wij begrepen dat Martijn van TLM bij de juiste hotel Krone naar ons heeft zitten zwaaien, maar dat wij als lemmingen gewoon achter elkaar aan bleven doorrijden om aan de horizon weer te verdwijnen.

Na de uiteindelijke maaltijd wat Weizenbieren genuttigd en nog even aangepapt met de serveerster Monique. Daarna nog even in adamskostuum in het buitenzwembad gezwommen om daarna gadegeslagen door opgezette herten en everzwijnkoppen aan de wanden, tevreden in slaap te vallen. Hotel Krone is overigens een prachtig en luxe hotel met historie. Als je van de Lodewijk de 14^e stijl houdt is dit je hotel!

Aan het begin van de 2^e dag van de reis hebben we eerst heerlijk ontbeten met uitzicht op de Rijn en op de voorbij rijdende treinen aan de overkant van de Rijn. Na het ontbijt vertrokken we voor een rit van 400 km binnendoor. Er haakte bij de bestaande 6 man nog een rijder aan, genaamd “Frits de motoragent” op een 850T3. Helaas werd de motor van Frits naar eigen zeggen, te heet waardoor die uitviel en eerst weer moest afkoelen, voordat er weer gestart kon worden. Zo viel de groep uiteen in 2 stukken, maar na een uur rijden kwamen we elkaar weer tegen bij een tankstation, en was de ploeg weer compleet. Tijdens deze rit werd Duitsland even verlaten en werd Frankrijk aangedaan om na een ruime uur weer terug te komen in “die Heimat”. Bochten rijden ging steeds beter, mede door de sportieve inborst van onze voorrijder en de vele kilometers die werden gemaakt.

Het volgende hotel waar wij verbleven was een zogenaamde yogahotel. In de lobby werd je al begroet door een flink Boeddha beeld met de nodige tierelantijnen daar om heen. De uitermate vriendelijke, maar toch wat softe uitstraling van de receptionist was opvallend. Hij sprak ook wat zweverig in mijn beleving (hopsessie gehad?). In de eenvoudige kamers lag er al kruidentandpasta klaar en een (Zen)boek om nog gelukkiger te worden en te blijven! Snel na het douchen naar de Astro-bar in hotel waar zelfs biologische cola is te krijgen. Wij hebben toch maar gekozen voor weizenbier geserveerd in glazen van een halve liter! Omringd door de geur van wierook en diepere gedachten over een nog gelukkiger leven vielen we in een vredige slaap.

De laatste etappe richting Mandello startte met het niet starten van 1 van de Daytona’s. Gelukkig was er starthulp mogelijk met een meegenomen en zelf gemaakt startkabelsetje, van onze voorrijder Jan. Aangekomen op de plek van het ontbijt (ander hotel), bleek dat de al eerder genoemde Laverda 1200 ook panne had. Uiteindelijk is ook dit weer opgelost en kon iedereen weer rijden. Deze dag reden we wederom prachtige rit door Duitsland, Oostenrijk, Liechtenstein, Zwitserland om uiteindelijk in Italië uit te komen. In Zwitserland hebben we onder het genot van Zwitsers gebak en koffie nog de tweede klepdekselpakking van de Griso. Het pak van de berijder was al voldoende geïmpregneerd om waterdicht te zijn! Al snel gingen we de passen over, waaronder de Fluellapas die tot 2383 meter hoogte reikt en uitzicht biedt op een gletsjer. Bij Livorno in Zwitserland gingen we door een enkelbaans tunnel (met tol op Zwitsers niveau!). De rit door de tunnel maakt snel duidelijk dat je met een hoop Guzzi’s aan het rijden bent. Wat een onvoorstelbare bak herrie maar daardoor ook, wat een genot! Vanuit de tunnel kwamen we op de hoge damwand te rijden van een groot stuwmeer om daarna Italië binnen te rijden. Bij de eerste de beste tankstation werd eerst getankt en daarna werden de DB-killers uit de uitlaten gehaald. De motoren konden nu opgelucht de zo vertrouwde Italiaanse lucht inademen en op een veel mooiere manier weer de uitlaten verlaten. Al snel kwamen de oevers van het Comomeer in zicht en werd hierlangs, koers gezet naar hotel Bellistrin in Barchio. Na het hoognodige douchen, werd het diner geserveerd. Drinken moet zelf gehaald worden bij de hotelbar. Daar stond een overspannen hotelmanager Marco drankjes in te schenken. De arme drommel had er totaal niet bij stil gestaan, dat als er zoveel gasten zijn, er ook al wat drank (bier) koud gezet moet worden. Zo kreeg je dus het tafereel dat een hotelmanager druk doende was met ijsblokjes om het bier en zichzelf af te koelen! Later op de avond zij we nog even naar het “centrum” van Barchio geweest waar we grappa’s, rode wijn en prosecco hebben gedronken. Uiteraard werd dit gelardeerd met wat antipasta in de vorm van brood, proscuito, salame e formaggio. Rond 12 in de nacht werd nog even, met geestdriftige toestemming van de hotelmanager, de Daytona’s gestart. Dit alles met wat hoger toeren als normaal om zeker te weten dat de motoren de volgende dag ook zullen starten.

Na een vooral verkwikkende nachtrust, was het vandaag tijd om Mandello en de daarbij behorende Guzzifabriek te bezoeken. Er werd verzameld op de parkeerplaats van treinstation Bellano, om daar uit vandaan in 1 grote groep Mandello in te rijden. In Mandello aangekomen leek het wel iets rustiger als 5 jaar geleden. Uiteraard was het nu tijd, nadat de motoren geparkeerd waren, om de vele motoren en de fabriek te bezichtigen. De hoofdrol voor dit jubileumjaar was de introductie van de MGX21. De motor is geschapen uit de basis van de California 1400 en is een duidelijke aanval op het Harley Davidson marktaandeel. Ik moet zeggen, ondanks ik dit marktaandeel niet bepaald tot mijn persoonlijk favoriete kan bestempelen, dat de motor zeker een stoere uitstraling bezit zonder al dat overdreven chroom en franje van een Harley. Kortom een goede designkeuze van Moto Guzzi die zeer zeker succesvol kan gaan worden. In de namiddag werden de motoren gestart om na een tussenstop voor de fabriekspoort, weer koers te zetten naar hotel Bellestrin. In het straatje waar wij onze motoren hadden geparkeerd bleek een modeshow in voorbereiding te zijn. Er lag dan ook een lange rode loper in het straatje die er toch wel erg uitnodigend uit zag, om onze Guzzi’s te showen. Onder een klaterend applaus van vooral het mannelijke deel van de toeschouwers, rolden onze Guzzi’s dan ook over de rode loper naar de uitgang van het straatje. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het vrouwelijke deel van het publiek wat minder enthousiast was over ons optreden! Aangekomen op het parkeerterrein voor de fabriek, kwam ik in gesprek met 2 wat oudere Italianen die veel interesse toonden in onze 3 Daytona’s. Ze hadden zelf ook Daytona’s, maar de 3 “kontjes” was voor hun nieuw. Nadat uitgelegd was dat dit niet “originale” is maar gemaakt was in “casa Ollanda” werd er daarna kritisch gekeken naar de achterbanden, en dan in het speciaal, het slijtagepatroon. Ik begreep uit het Italiaans dat de beide heren met elkaar spraken, dat het toch echt veel schuiner kan, maar dat wij waarschijnlijk veel op de snelweg hebben gereden vanuit “Ollanda” naar Mandello. Ik heb maar verzwegen dat we juist vooral op binnenwegen hebben gereden.

Op de terugweg naar het hotel werden we, in een tunnel, nog even begroet, met een zwaaiend voetje, door een Italiaan op een motor. Dit gebeurde echter wel met een snelheid van boven de 200 km/uur! Na de tunnel was er direct een toch wat scherpe bocht die ik angstig heb bekeken. Gelukkig was onze “Rossi” blijkbaar toch heelhuids door de bocht gekomen.

Na een heerlijke pasta frutti di mare, een heerlijk visje en de noodzakelijke drankjes was het weer tijd om hetzelfde barretje van de vorige avond, in het centrum van Barchio te bezoeken. Op de heenweg hebben we een nieuw soort Russisch roulette uitgevonden. Je hand om de beurt 2 seconden door een hek steken, waar direct struiken achter staan. Op zich niet zo spannend, maar dit is het wel, als een luid blaffende en grommende grote hond zich in deze tuin bevind! In ons favoriete barretje hebben we wat alcoholische versnaperingen tot ons genomen en tussendoor nog, met 3 Italiaanse Inter Milan-fans luidkeels het clublied mee gezongen. Na een goede koffie hebben we afscheid genomen van onze Inter Milan-vrienden en van de bar, om in de nacht weer terug te keren naar het hotel. Daar aangekomen werd nog even de motoren gestart ter controle, en het buitenbad werd nog even verkend in adamskostuum. Dit alles gadegeslagen door hotelmanager Marco, die soms weemoedig het hoofd schudde, over al die activiteiten op dit toch gevorderde tijdstip. Maar gelukkig keerde al snel, de normale nachtrust weer terug. We konden weer dromen over een mooie dag in Mandello! 

De wekker kon vandaag wat later af gaan om weer op te staan, en hebben van dit feit dan ook dankbaar gebruik gemaakt. Na het ontbijt bleek dat de motoren die in de nacht van zich hadden laten horen, voorzien waren van zeer speciale dB-killers. Zeker effectief, maar zeer waarschijnlijk niet erg duurzaam. We hadden het plan gemaakt om met de bus naar Lecco te gaan en daar vandaan met de trein of veerboot naar Mandello te gaan. Volgens de receptie van het hotel zou de bus om 10.00 uur vertrekken. Helaas bleek, na vele barbezoeken, dat er pas een bus om 13.15 zou gaan. De vele barbezoeken was noodzakelijk om aan de eventuele buskaarten en vertrektijd informatie te komen! Dus maar weer terug naar het hotel en aan hotelmanager Marco gevraagd of hij een taxi voor 6 man kon regelen. Dat kon onze Marco en had vervolgens een heel lang gesprek over de telefoon met een taxibedrijf. Na dit telefoongesprek ontstond er een soort John Cleese-achtige (Fawlty towers) gesprek tussen 3 man voor de receptie en de hotelmanager aan de andere kant van de receptie. Er werd door Marco verteld dat “papa” zou terug bellen. Van ons de vraag wie “papa” is? Vervolgens werd door Marco “papa” vertaald naar het Engelse woord “father”. Waar wij vervolgens op reageerde met de vraag wat “papa” en “father” te maken heeft met de taxiboeking. Daar op reageerde Marco geïrriteerd en luid brullend “VATI VATI” (Duits voor de voorgaande termen). Ondertussen puilden zijn ogen uit, en zijn armen zwaaiden wild in het rond met de vingertoppen bij elkaar, zoals Italianen veel vaker plegen te doen! Op dat moment dacht ik echt dat “Manuel from Barcelona” zou verschijnen achter de receptie en vervolgens op zijn achterste een schop zou incasseren van hotelmanager Marco! Uiteindelijk bleek het zo te zijn, dat hij de dochter aan de lijn had gehad en dat die zou zorgen dat haar vader zou terug bellen. Inderdaad belde die terug en was de taxi geregeld, maar de John Cleese act ging nog even door! Ik prees Marco dat hij dit goed had geregeld voor ons. Marco reageerde hier op met “Marco is big”. Ik zei: “Marco is the best” waar Marco weer op reageerde met “No, Marco is big!”. Ook nu nam het stemvolume en de mate van arm en handbewegingen weer toe bij Marco. Na veel meewarige blikken en opmerkingen van onze kant, blijkt de vertaling “Marco is de beste” in het Italiaans “Marco is groot” te zijn! Uiteindelijk kwam er een soort VIP taxibusje voorrijden voorzien van private glas en luxe lederen zetels met zelfsluitende schuifdeuren, en kon er koers worden gezet naar Mandello.

 Daar aangekomen werd eerst de Guzzifabriek bezocht waar uiteraard het museum en de Guzzishop werden bezocht. In het museum ontmoette wij een Belgische dame die bezig was met het poetsen van een lijstje met de foto daar in van haar overleden echtgenoot. Dit lijstje hing achter een tentoongestelde motor aan de muur. We raakten aan de praat en het bleek dus zo te zijn, dat de motor na het overlijden van haar man geschonken werd aan het museum. Dit omdat dan altijd een stukje van het leven van haar man in Mandello blijft (wat dus de wens was). Het duurde uiteindelijk 2 jaar voor dat alle papieren en eigendomsbewijzen waren overgeschreven naar de Piaggo-groep en dat de motor in het museum kon worden neergezet! Kortom bij een schenking komt er toch nog heel wat bij kijken. Een van de mannen had een mooie Guzzihelm gescoord in de shop en was dan ook zeer in zijn nopjes met zijn nieuwe aanwinst. Het werd tijd om de motoren te bekijken die in het dorp zelf waren gestald. Er was weer heel wat moois in elkaar geknutseld. Perfect gerestaureerde klassiekers, caferacers, trike’s, zijspancombinaties enzovoort. Opvallend (mooi?) was een grootendeels verchroomde Griso 8V. Verder ook was in het oog springend een zeer oude Guzzi met een eigenaar van minimaal hetzelfde bouwjaar, gestoken in kleding uit die tijd inclusief lederen kap en een racebril. Nadat we gegeten hadden in een geïmproviseerd restaurant op de parkeerplaats van het treinstation zijn we daarna op de veerboot gestapt naar Lecco. Tijdens dit prachtige tripje over het Comomeer kwam er nog een prachtige houten Riva speedboot langs met een voor dit type vaartuig aangepaste snelheid. In Lecco nog even een heerlijk ijsje gegeten en de onvermijdelijke espresso gedronken. Met de bus van Lecco uiteindelijk weer naar Barchio gereden waar ons hotel staat. Tijdens deze rit werd ook duidelijk dat een buschauffeur in Nederland, het rij-technisch makkelijker heeft, als een chauffeur in dit bergachtig gebied. Na een prima risotto en vitello tonnato in het hotel werd er een nieuwe sport geïntroduceerd; Met motorhelm op gaan zwemmen in het zwembad van het hotel, en dan ook kopje onder gaan! Laat deze zwemmer nou dezelfde persoon zijn die in de ochtend een nieuwe helm had gescoord. We hadden iedereen wijsgemaakt dat hij een weddenschap had verloren en dat dit zijn tegenprestatie was. Na deze Jacques Cousteau act in het verlichte zwembad, en na het nuttigen van nog wat drankjes was het weer bedtijd. We hadden nu zoveel vertrouwen in de Guzzi’s dat we ze maar niet meer gestart hebben in die nacht.

Het was weer tijd om aan de terugreis te beginnen en vertrokken rond 8.30 uur na het nuttigen van het ontbijt. Al gauw gingen we richting Zwitserland naar de eerste pas die bedwongen moest worden. Voordat we hier aan begonnen, eerst nog even een espresso aan de Italiaanse kant, bij een café-bar-winkel. Bij het binnengaan van het “winkeltje” bleef ik even perplex stilstaan. Prachtige streekproducten zoals ingemaakte groentes, vlees, salami’s, kazen, wijnen, truffels enzovoort. Dit alles uitgestald in een soort grote grot uitgehouwen in de bergwand. Het was dat we niet met de auto waren, anders was ik zeker aan het inkopen geslagen. Vandaag reden we vanuit Italië, door Zwitserland, Liechtenstein, Oostenrijk weer terug naar Duitsland. Ook nu weer reden we over de mooiste wegen en passen in deze landen. Het rijtempo werd weer opgezweept door onze sportieve voorrijder, en daardoor ging van de andere rijders de rijkwaliteiten ook weer omhoog. Onze cameraman had het er maar druk mee, met inhalen en weer afzakken in de groep, om maar een mooi plaatje te kunnen schieten. Soms waren daar bijzondere capriolen voor nodig (bijzondere verrichtingen?). In Zwitserland reden we nog een tijdje mee met de “Moto Guzzi dogs on tour”. Dat is een Nederlandse zijspancombinatie met als passagiers 2 honden met racebrillen op! Het is een koddig gezicht om de honden met wapperende oren met plezier in het bakkie te zien zitten, en trekt dan ook veel bekijks. Tijdens een tussenstop in Zwitserland om te tanken, werd nog even gekeken in de showroom van een naastgelegen motorzaak. Er stonden geen Guzzi’s maar wel vooral duur en exclusief materiaal op 2 wielen. Wat onder andere indruk maakte was een Ducati Diavel met maar liefst 2 extra gemonteerde turbo’s! Dit zou volgens de verkoper minimaal 300 pk moeten kunnen leveren. Dus jezelf vastbinden aan de motor bij snel optrekken is een must! Na een mooie maar warme tour kwamen we weer aan bij het Yogahotel. Eerst moest de stof uit de kelen gespoeld worden in de astro-bar voordat we gingen douchen. We hadden onder andere de keuze uit Yogithee, lebensbaumthee en macrobiotische black cola. We hebben maar gekozen voor koud biertje. Nadat we hadden gegeten in het naburige andere hotel werd er op het terras nog even wat gedronken. Op dit terras werden diverse dames op leeftijd opgeschrikt door een Moto Guzzi-rijder die zich had verstopt in een zogenaamde kussenkist. Op dit terras dien je je eigen kussen na gebruik zelf op te ruimen en dat was met deze act extra spannend. Het begon bij sommige mensen wat winderig te worden door de eerder genuttigde spinazie, dus werd het weer tijd om het bedje op te zoeken om daar met de dekens te wapperen om je kamergenoot te plezieren.

Dag 7 was aangebroken na een vredige en zinvolle nacht. De motoren werden gestart (1 wederom met de al eerder genoemde startkabels) en snel naar het naburig hotel waar het ontbijt werd opgediend. Het was weer prachtig weer en begonnen al snel aan de voorlaatste etappe van deze reis. Na een tijdje in Duitsland gereden te hebben gingen we voor een 1,5 uur Frankrijk weer in om daarna Duitsland weer in te rijden. Het landschap had zich ondertussen weer veranderd in een wat noordelijker uitvoering. Tot 2 maal toe zweefden er boven onze helmen, een enorme adelaar die blijkbaar niet geïmponeerd was van onze Guzzi’s voorzien van dB-killers. Onderweg kwamen we ook nog 2 Duitse kamikazepiloten op 2 wielen tegen, die met snelheden van 200 km/uur op een tweebaansweg, alles en iedereen aan het inhalen waren. Dit ging gewoon door, ook in lange onoverzichtelijke bochten. Er werd nog even gegeten en gedronken, bij een in ons voorstellingsvermogen, stereotiepe uitvoering van een Duitse man. Lees dus gezet en weinig spraakzaam. Tijdens deze rit was er nog even een spannend momentje toen de paraplu los kwam van de rugzak van de cameraman. Gelukkig liep dit goed af voor de daar achter rijdende Guzzisten, maar niet voor de paraplu! Uiteindelijk kwamen we weer aan bij hotel Krone. Zowaar zelfs nog eerder als Martijn en Michiel van TLM! Dit was zeker te danken aan onze voorrijder die niet van treuzelen houdt. Hotel Krone was weer top om te verblijven en was dan ook de “kroon” onder de hotels van deze tour. In de avond voor het slapen gaan, nog even een boete uitgeschreven voor motoragent Frits. Het delict was het op ongeoorloofde momenten stilstaan op de rijbaan. Nadat we zijn windscherm van zijn motor hadden volgeplakt met stickers en het plaatsen van de boete duidelijk zichtbaar op de tank konden we gaan tevreden gaan slapen. 

De laatste etappe kon nu beginnen, maar eerst weer een riant ontbijt in het hotel. Daar kwam oom agent Frits al snel melden dat de gevonden boete niet echt kon zijn. Toen wij vroegen hoe hij dit zo snel kon zien, was het antwoord dat er vergeten was administratiekosten er bij te zetten! Na het ontbijt vertrokken 3 man van ons groepje, vanwege belangrijke verplichtingen in Nederland, naar de snelweg om sneller thuis te komen. De andere 3, waaronder ikzelf namen de originele route binnendoor. Helaas moest ik na 1,5 uur rijden toch ook de snelweg opzoeken, vanwege een teveel olie lekkende voorpoot. De voorpoot had nu zoveel olie verloren dat het rijgedrag, vooral bij lagere snelheden op binnenwegen, zo belabberd werd, dat het leek dat je over een niet gestabiliseerd waterbed aan het rijden was. En zo gingen er weer 2 man op de snelweg naar Nederland. Voorrijder Jan bleef na lang aandringen vanuit onze kant, toch de originele route rijden. Uiteindelijk is iedereen weer moe, heelhuids en vooral voldaan weer thuis gekomen. Theo Lamers had dus toch gelijk dat we meer vertrouwen in het merk Moto Guzzi moeten hebben!

Al met al hebben we weer een weergaloze motortocht gehad waar wij in de toekomst nog veel mooie herinneringen aan gaan hebben. Dit is vooral mogelijk gemaakt door ons geliefde motormerk Moto Guzzi en de mensen daar om heen. Als het nu al mogelijk zou zijn, dan schreef ik mij nu al in voor de historische 100 jaar viering in Mandello del Lario. Voor iedereen die op wat voor wijze dan ook, aan deze happening heeft bijgedragen; MILLE GRAZIE en tot over 5 jaar!

Ciao Carlo Carlino