Travelogue: Jubilee Trip 2011-2

16 September 2011 - 5 day Jubilee Trip to Mandello del Lario

Het 90 jarig bestaan van ons motor merk,

Het is al weer 5 jaar geleden dat ik met nog 2 andere, een rit op de motor, georganiseerd door TLM, naar de fabriek ben gegaan. Bij veel mensen die ook dit verslag gaan lezen weten nog hoe deze reis verliep. Deze reis zou namelijk heel anders worden omdat ik nu samen met mijn vrouw en Herman (van 5 jaar geleden ook mee was) deze reis tot in den treuren heb voor bereid. Het zou ons namelijk niet gebeuren dat we het hotel niet konden vinden, omdat we de reis uitgerust met GARMIN op het stuur, de weg wel heel gemakkelijk wordt gemaakt. We gingen een dag eerder omdat de route naar ons eerste hotel heel goed te doen is en ongeveer de helft aan kms.

We werden uitgezwaaid door onze dochters woensdag ochtend en gingen eerst langs Lelystad om Herman op te halen. Het adres in de GARMIN en voor de we het wisten stonden voor het gebouw waar Herman moest zijn. We werden hartelijk ontvangen met een kopje koffie en praten nog wat over de route die we zouden nemen. Herman probeerde nog de nieuwste kaarten in zijn nav te plaatsen maar op een of andere manier kreeg hij het niet voor elkaar. Geen zorgen wij hebben ook een nav op het stuur, dus komen doen we er. Droog weer en we vertrokken met zijn drieën, uitgezwaaid door Hermans vrouw, uit Lelystad. De grootste tijd reden we over de snelweg om de route niet al te lang te maken. Aan het eind van de middag hadden we het hotel in Duitsland gevonden. Een sprookjes achtige uitstraling had het hotel met een tonentje er voor. Een mooie kamer aan de achterzijde van het hotel. Zo nu eerst maar even de motor kleren uit en kijken waar we konden eten.

Herman was al beneden in de tuin, nog even iets drinken voordag we zouden gaan eten. Voordat wij waren gearriveerd was, (Stephan bleek later) al iemand die ook naar de fabriek zal rijden in de tuin. Even kennis gemaakt en op uitnodiging van de eigenaar samen in een auto naar een restaurant gebracht in een dorp niet ver van het hotel. We werden hartelijk ontvangen en konden aanschuiven aan een mooie tafel in een hoek van het restaurant.

Tijdens het eten bleek al gauw dat het klikte tussen ons vieren. We waren net klaar met het eten en de eigenaar van het hotel was er al weer om ons op te halen. We kregen een hand van de restaurant eigenaar en de groeten en heel veel plezier in Italië toegewenst. Een paar min rijden en we stonden weer voor het hotel. Nog even na zitten en kletsen, maar we gingen nu toch maar naar bed, morgen wordt het weer een lange dag. Lekker uitgerust begonnen we de rit met zijn vieren. In de GARMIN de route voor de 2 aangevinkt en rijden maar. We waren nog geen 10 min onderweg dat er nog 2 motorrijders aan haakte. Niet heel lang daarna zag ik in mijn spiegel dat ze waren gestopt, had het toeteren niet gehoord. We reden terug en het vizier van Stephan was aan 1 kant los geraakt, zo kan je natuurlijk niet verder rijden. De 2 motor rijders die aangehaakt waren wilden wel helpen (Albert en zoon Alex) We probeerde van alles, zelfs de helm die Albert in zijn koffer had werd gedemonteerd om Stephan te helpen, maar helaas het paste niet. Dan maar rijden met zonnebril en zonder vizier. De route die we van TLM hadden gehad was prachtig. Wel jammer dat Stephan niet in het zelfde hotel slaapt dan wij, want Albert en Alex sliepen namelijk wel in het zelfde hotel. Omdat we al weer een tijdje hadden gereden werd het tijd om te tanken. Geen van onze pin passen wilde werken bij dat tankstation. Oké, dan maar naar de volgende, ik kreeg een seintje van Ada dat Albert zijn motor niet wilde starten. Uit de klacht bleek niet gelijk wat daar de oorzaak van kon zijn. Maar omdat er naast het tankstation ook een garage was konden we de startknop wel met contactspray in spuiten, misschien gaf dat wel de oplossing.

Ik heb dit euvel zelf ook al een keer bij de hand gehad en toen hielp dat, maar helaas de motor deed helemaal niets meer. Albert zei, laat ons maar achter, we zien wel. Maar omdat het zo goed klikte tussen ons laat je niemand achter. Het contactslot in de goede stand en proberen aan te duwen en dat lukte in 1 keer. Dus onze weg vervolgt naar een volgende tankstation. Ook Albert wilde wel tanken maar dan zou hij waarschijnlijk niet starten. Toch maar getankt en waarachtig zijn motor starte gewoon. Het volgende probleem diende zich aan, Herman zijn motor, een van zijn voorvorkpoten lekte olie. Eerst maar even bellen met de bezemwagen of het wel verantwoord was om verder te rijden, hij kreeg te horen dat het niet zo'n vaart zal lopen en dat hij gewoon verder kon.
Na een lange dag rijden waren we bij ons hotel in zuid Duitsland gearriveerd, alleen Stephan moest naar een ander hotel, maar we zouden de volgende dag elkaar weer treffen, op een afgesproken plek in een dorp niet ver van het hotel waar wij sliepen. Na een heerlijke maaltijd en lekker opgefrist hebben we eerst de dochters maar even gebeld, dat het allemaal goed ging. Op tijd naar bed want morgen vroeg staat er weer een hele rit voor de boeg. De volgende morgen eerst weer alles ingepakt en op de motor gebonden en aan geschoven aan een heerlijk ontbijt met alles erop en eraan, het ontbrak er aan niets. Gisteravond hadden we telefonische contact gehad en afgesproken in een dorp niet ver van het hotel. Bij aankomst in het dorp stond Stephan al te wachten. De route van TLM in de Garmin geactiveerd en rijden maar.

Een prachtige route door zuid Duitsland en door Zwitserland en Liechtenstein en zo weer door Zwitserland. Het weer zorgde ervoor dat we dubbel genoten van al dat natuurschoon die aan ons voorbij trok. In de route naar Italië moesten we ook nog 2 passen nemen, de Julierpass en de Majolapass. Deze twee passen waren geweldig om te rijden. Het uitzicht was adembenemend. Doordat we niet allemaal in het zelfde hotel slapen moesten we uiteindelijk uit elkaar gaan. In Italië hebben we nog even een kleine pauze aan het Comomeer gehouden op een parkeerplaats. Volgens de route naar het hotel zou het nog maar klein 2 uur moeten duren. We gingen ieders zijn eigen weg en Herman en wij zouden eerst nog even tanken. Eenmaal aangekomen bij Bellano dachten we, nu zijn we er bijna. Het ging erg steil omhoog de berg op, maar daar waren we al aardig mee vertrouwd. We reden toch zeker al een tijdje omhoog, maar de tijd op de Garmin leek maar niet minder te worden. Dan eerst maar even stoppen of we wel goed gaan. Het adres opnieuw ingevoerd, maar de tijd bleef nog steeds op 1,5 uur rijden te staan naar het hotel. Langzaam maar zeker kwam aan deze dag ook een einde en de avond deed zijn intrede. We reden en reden maar, dorp in en dorp uit, tot dat we bij een soort pas aangeland waren. Het was inmiddels donker geworden. De ene na de andere haarspeldbocht doemde zicht op in de lichtbundel van mijn Breva 1100. De weg naar boven werd er niet beter op, het wegdek doet vermoeden dat we op een of ander geitenpad reden. Het enige licht wat ik had was het licht van mijn koplamp.

Ada hoorde ik nauwelijks meer in mijn oor, met diepe concentratie wist ik ons, met in mijn kielzog Herman, de weg te volgen. We kwamen zelfs een wandelaar tegen met en zaklamp, die al schijnend door de nacht zijn route probeerde te volgen. Ik kan je vertellen dat je er wel van schrikt als je zomaar na een bocht een wandelaar tegenkomt in de duisternis. Het ging uiteraard langzaam omhoog. Maar we wisten een dorpje te bereiken en dachten, zo we zijn er. Maar helaas, op de Garmin stond dat we nog 10 min verder moesten. Met klamme handen en zweet op het voorhoofd wisten we toch het hotel te bereiken. Voor mij, na een lange dag op de motor, een hele opgave. We werden me geklap ontvangen, de motor even parkeren en de spullen even naar bovengebracht in een prachtige hotelkamer. Eenmaal weer beneden konden we genieten van een heerlijke maaltijd, het was nu onderhand al half 9 dus we vonden dat we dat wel hadden verdient.

Na een heerlijke overnachting stonden we al vroeg weer klaar om naar Bellano te gaan, om vandaar uit met de hele groep uit Holland, te verzamelen en als colonne naar Mandello Dell Lario af te reizen. We zouden dezelfde route terug moeten rijden om in Bellano te komen. Dus dat betekende dezelfde geitenpad van de avond te voor. Rustig rijdend naar beneden verschoot een voorrijder van een auto die na een scherpe bocht op doemde. Deze auto reed op dezelfde weghelft als waar wij op reden. Door de schrik remde hij te hard in zijn voorrem en ging onderuit tegen de auto aan. Ik kon, met Ada achterop, op tijd stoppen, maar omdat er naar de weg een goot bevond had ik op dat moment geen steun en wij vielen ook om. Het drama was compleet. Gelukkig bleef het bij twee motoren. Voordat we het wisten waren we onder de motor vandaan en hielen de man die daar op het wegdek lag. Begrijpelijk wilde hij weten hoe het met zijn motor was gesteld. Ada had de man begeleid naar de berm waar hij in elkaar zakte, ze riep mij om te komen helpen omdat ik kennis van zaken heb in dit soort gevallen. Ben namelijk SIGMA lid die opgeroepen wordt als er een ramp of een groot incident plaats vindt. Ik kon nu alle kennis en oefeningen in de praktijk brengen. Het geluk was dat er een jogger langs kwam die een soort gelijke opleiding in Italië had gehad en dat hij Engels sprak kwam helemaal goed uit. Hij was diegene die met de ambulance personeel communiceerde en later met de politie die helemaal geen woord Engels spraken. Maar goed, we hadden alles onder controle. Ada ging mee met de ambulance om met woord en daad bij te staan. Omdat het al laat was geworden om naar Bellano te gaan, om de T- shirt en bandje voor de toegang naar de fabriek op te halen, Hadden Herman en ik besloten om maar direct naar Mandello te gaan.

We waren lang niet de enige niet, het was er erg druk, zover als je kon zien reden Guzzi's af en aan, maar wel gezellig. We hoorden dat de bus in Bellano bleef staan, dus helaas, we hadden geen bandje om het fabriek terrein op te kunnen. Eigenlijk zaten we er niet mee, gaan we morgen toch nog een keer. We kregen een belletje van Ada dat ze met een taxi naar het hotel zouden gaan, het bleek achteraf gelukkig mee te vallen. De man werd uit het ziekenhuis van Lecco ontslagen zo konden ze samen terug naar het hotel in Olda. Het bleek dat het plaatsje niet zo bekend was bij de taxi chauffeur, het duurde kleine 2 uur voordat ze er waren, maar goed. We hebben die avond er toch ook wel weer om kunnen lachen. De volgende morgen, uiteraard weer lekker vroeg, regende het hard en het bleef regenen en onweren. Samen met Ada overlegd om toch naar de fabriek te gaan ondanks het weer. Maar ze zag het niet zitten met al die regen. Herman wilde wel naar Mandello, ook omdat hij voorvorkolie nodig had. Samen het pak weer aangedaan en via een andere route naar Mandello gereden. De eerste 5 km bestond uit watervallen en een kolkende rivier die pal langs de weg denderde. We zijn nog even gestopt en Herman heeft nog een stukje kunnen filmen. Het weer klaarde op namaten we de weg naar beneden reden.

Een stuk weg werd door de plaatselijke brandweer schoon gespoten van heel veel klein puin wat op het wegdak lag. De vorige avond had Ada en ik het T-shirt en polsbandje gehad, maar onderweg naar Mandello kwam ik er achter dat ik deze was vergeten. Ga je helemaal terug naar de fabriek en wat vergeet ik, het bandje. Eenmaal aangekomen bij de fabriek zei Herman, ik betaal dat voor jou, nou is dat geweldig of niet.

Het was er erg gezellig en ik keek er van op hoeveel folk er nog rond huppelde. Even een aandenken geschoord en weer terug naar het hotel. We moeten natuurlijk wel vertellen dat het weer beneden heel aangenaam was en dat het bij het hotel die dag alleen maar had geregend. Ook vertelde we over de watervallen en de kolkende rivier, je kon van hun gezichten aflezen, dat hadden wij ook wel willen zien. We gingen op tijd eten, want de volgende dag zou weer een hele rit worden naar zuid Duitsland. Dus vroeg onder de wol en vroeg weer opgestaan. Lekker ontbijten en motor weer bepakt en rijden maar. We gingen er vanuit dat we de Sluggapas zouden nemen. Maar tijdens het ontbijt werden we onaangenaam verrast, het bleek dat er die nacht heel veel sneeuw was gevallen in de bergen.

Alle passen waren afgesloten, er zat niets anders op om via de Gorthardtunnel te rijden. Het is wel een stuk omrijden maar dan wel alles snelweg. Qua tijd zal het niet veel uitmaken. We stonden in een file vlak voor de Gorthardtunnel. De meeste motorrijders bleven achteraan aansluiten. Herman reed voor en reed wel gewoon tussen de files door, ik volgde maar. Het werd al krapper en ik besloot te stoppen. Toen we weer gingen rijden werd ik aangetikt door de auto en raakte zo in een on balance, raakt toen een vrachtauto en voor dat we het wisten lagen we op het wegdek. Ik kan je vertellen, dit is geen aanrader. De motor weer rechtopgezet met behulp van andere motorrijders (bedankt) en aan de kant geduwd. De motor wilde niet gelijk starten, het duurde even maar uiteindelijke starte de motor. Ik kwam er achter dat mijn handrem handel was afgebroken, rijden zonder handrem is eigenlijk geen optie, maar ja, wat doe je in een dergelijk geval. Toch maar verder gereden en bij het eerste wegrestaurant eraf. Gelijk de bus en hulptroepen gebeld en het zou ongeveer 1,5 uur gaan duren. Eerst meer even een kopie voor de schrik, maar wachten duurt lang, dat weet iedereen. Toch ging te tijd snel voorbij, we kregen van Martijn en Michiel opbeurende woorden en die sterkte ons. De bus was gearriveerd en de handel was zo weer gemonteerd door Ronald. Wat hadden we moeten doen zonder die bezemwagen van TLM. Ik weet dat er veel gebruik is gemaakt van deze service van TLM. Een zakenkundige monteur aan je motor is toch geweldig als je in het buitenland bent. De terug reis verliep vlot, maar het duurde voor de meeste toch nog lang genoeg, ook voor ons. Het regende de laatste 3 uren van de rit en als je er dan eindelijk bent dan verlang je na een warme douche.

Ik kwam er achter dat ik lang de enige niet was, want toen ik onder de douche stond was het warme water op. Natuurlijk kan je niet alles hebben. De locatie in Duitsland was perfect te noemen, prachtige omgeving en een goed hotel. De volgende dag gingen de meeste op tijd weer rijden, om op tijd thuis te kunnen zijn. Wij plakte er nog een paar dagen aanvast.

Het was een trip die wij niet gouw zullen vergeten, met alles erop en eraan.

Als de gezondheid het toelaat zijn we weer van de partij over 5 jaar, we gaan er nu al vast weer voor sparen.

Bedankt voor alle gezelligheid.

Met vriendelijke groeten,

Dirk en Ada Kaagman