Travels

< >

1 / 9

Reisverslag: Westerwald 09/2005

September 2005 - Westerwald

Ik had om kwart voor zeven de sleutel van de poort nog in de hand, toen stond de eerste deelnemer al te dringen ( een ruige jongeling op een woeste 750).
De koffie was dit keer dus nog niet klaar, maar dat duurde niet lang. Langzamerhand druppelden de rest der medereizigers binnen. Er waren een aantal oudgedienden, waaronder "COACH" Herman met zijn illustere vrienden, maar ook een aantal, die voor de eerste keer met ons meegingen en er nogal zorgelijk uitzagen, aangezien ze niet precies wisten wat hen allemaal te wachten stond. (en dat was maar goed ook! ;) Na diverse koppen koffie en enig overleg wie met wie ging rijden ging een ieder zijns weegs. Ik sloot bij Ernst en Deborah aan, aangezien er bij mij geen routerol op het stuur past (Boze tongen beweren, dat ik er te makkelijk voor ben). De route was wederom vanaf het begin heel leuk om te rijden en Geert wist ons langs de mooiste plekjes te voeren. (wist niet, dat er zo dicht bij mij in de buurt nog zo veel moois te zien was!) Bij een wegomleiding ergens in der Mitte von Nirgendwo kwamen we in gesprek met een bejaarde man van bijna 80 en er werd over van alles en nog wat "geplaudert". Zo deelde hij o.a. mede, dat zijn vriend onlangs zich verhangen had, omdat het daar "beneden" allemaal niet meer zo ging zoals vroeger, maar dat hij dat toch echt niet van plan was... Op mijn vraag hoe het met hem ging dan glimlachte hij alleen maar, wat ik maar als positief aannam ;) Na een hartelijk vaarwel gingen we er weer vandoor. Een leuke man met een dialect (Kölsch) gelijk aan dat van Willy Millowitsch (een zeer bekend Duitse carbarettier) Om een uur of elf haakten Jan en Margereth op de V11 Le Mans bij ons aan, wat het er alleen maar gezelliger op maakte: Er werd meteen gestopt en er werden lekkere dingen uitgewisseld: Spekkoek, Indonesische hapjes, chocolade en ouderwetse boterhammen met spek verdwenen in een ras tempo. Toen we om een uur of vijf bij het hotel aankwamen, dacht ik, dat we wel de laatsten zouden zijn en iedereen lallend op het terras zou zitten. Wat bleek: Alleen John en Kees waren er, de rest moest nog komen. Ik schoot natuurlijk meteen in de vlekken en dacht aan de meest verschrikkelijke scenario's: Een stuk of 6 Guzzi"s in de problemen en nergens hulp te bekennen. Maar zoals altijd bleek maar weer eens, dat je er met een Guzzi altijd komt. Niemand had een probleem van wat voor een aard dan ook. Alhoewel een groepje nieuwelingen een kompaan had proberen zoek te rijden , aangezien hij niet zo in de groep paste ;), kwam hij een half uurtje later toch op de proppen met een grote grijns van: Ik kom er toch wel. Ze hebben meteen hun problemen weer bijgelegd onder het genot van een grote pul bier en waren daarna weer de beste maatjes. Iedereen was zeer tevreden over de route en ik heb meteen Geert een berichtje gestuurd, zodat hij ook weer eer van zijn werk had. Het hotel was voorzien van gigantisch grote kamers, het leken wel balzalen. Aangezien de reizigers van vorig jaar traumatische ervaringen hebben met het avondeten in het Thüringerwald (verschaald bier, spätzle met een dunne goulash en een transparante, gifgroene, trillende gelatine pudding als dessert ), waren de verwachtingen hooggespannen. Ik had al bij de eigenaar onze ervaringen van vorig jaar verteld, maar hij verzekerde mij, dat we bij hem niets te kort zouden komen. Hij heeft zijn belofte meer dan waar gemaakt. Iedereen heeft het zich uitstekend laten smaken en niet alleen het avondeten, er werd ook flink bijgetankt. Op zaterdag gingen er mensen een route rijden (het hotel had 2 route's kant en klaar) anderen gingen naar Koblenz. Ondergetekende ging naar Limburg. Een leuke stad met een mooie Dom, vakwerkhuizen, leuke terrassen en lekkere Kuchen. Zondag verliep gelijk aan zaterdag. Ik ben met Ted en Ton meegereden. De route was niet altijd even duidelijk, met als gevolg, dat we een bepaald traject wel heel goed leerden kennen.... Op maandag ging iedereen weer naar huis met een heel geslaagd weekend achter de rug. Helaas voor Convert Kees, trad er nog een probleempje op in de vorm van een gebroken klepstelboutje. Gelukkig waren de onderdelen, die wij opgestuurd hadden er de volgende dag al en kon de reis weer worden voortgezet . De lol was er niet minder om! Het weer was prachtig met veel zon en zo'n 23 graden, het eten voortreffelijk en de mensen gezellig, wat wil je nog meer! Wij willen iedereen danken voor het leuke samenzijn en hopen velen van jullie in de toekomst weer op een van onze reizen te mogen begroeten. Ciao, Geert, Ron, Martijn en Roel Op http://www.geocities.com/renincapage/ staan al de foto's van Convert Kees en die van Co van Noordwijk Opgevangen in de wandelgangen: - Om bij Herman in zijn groepje te mogen meerijden, moet je eerst voor een ballotagecommissie. Dan nog ben je niet van je plaats verzekerd, je wordt er zonder reden weer uitgedonderd nog voor je 1 meter gereden hebt. Ben je WEER uitverkoren en wil je er helemaal voor gaan, laten ze je 3x achter elkaar dusdanig lang wachten, Dat je op je klompen wel aanvoelt, dat ze je er eigenlijk toch niet bij willen hebben en je weer met de staart tussen de benen afdruipt.... - Ted en Ton van bumperkleven houden en hun vrouwen beslist geen mierentietjes hebben - Er 's avonds les wordt gegeven in gitaarbouwen - Er een ADHD-er bij de groep zat die af en toe nogal melis was - De plaatselijke dorpskroeg uitstekende zaken deed - Sommigen blijven doorzeuren over gedane zaken (die nemen toch geen keer en zijn al lang verteerd) - Diverse trauma's nu eindelijk verwerkt zijn