Travels

< >

1 / 12

Reisverslag: Viaggio del Bosco 06/2018

Reisverslag van de bostour door Monique

VIAGGO DEL BOSCO 2018

Zondag 17 Juni - Eslohe Sauerland

Wij zijn er klaar voor! Een 9 daagse trip naar Karinthië ligt voor ons.

Wij maken er een 10 daagse trip van want wij gaan 1 dag eerder op pad. Ton heeft 1 overnachting extra geboekt in Lands Gasthof Reinert in het mooie Sauerland.

We starten vanaf de camping in Aalten en het is bewolkt en aan de frisse kant. De zon doet haar best om daar doorheen te prikken.

 Al snel stuurt Ton de Guzzi over de grens en begint voor mij de vakantie nu pas echt. We toeren door mooie rustige dorpjes, langs slingerende wegen door het prachtig mooie landschap van Duitsland.

Natuurlijk wordt er een stop ingelast voor een cappuccino en de daarbij horende appelgebak. Daarna rijden we door richting Sauerland.

Eenmaal aangekomen bij het eerste hotel in Eslohe worden wij verwelkomt door de gastvrouw. Na een verkwikkende douche is Ton wel toe aan zijn welverdiende biertje. Niet veel later komen wij Rob en Leon tegen op het terras voor het hotel. Zij verbleven in een ander hotel in de buurt omdat er geen kamer meer over was in het hotel. Ook Maarten en Inno hebben de nacht doorgebracht in Lands Gasthof Reinert. Na een goede maaltijd zijn wij in ons bedje gekropen, morgen staat er immers een lange rit voor de boeg.

Maandag 18 Juni - Oberhof Thuringen.

De rit begint bewolkt en het is wederom aan de frisse kant. Het is een mooie rit, we rijden over prachtige wegen, door bossen en langs schilderachtige dorpjes met hun karakteristieke huizen en kerken.

Het is een sport om aan iets te eten of te drinken te krijgen aangezien nagenoeg bijna alles dicht is op de maandagochtend. Ik stap telkens af om te kijken of de deur van een gasthof open is. 9 van de 10 x is dat niet het geval en teleurgesteld kruip ik achterop de Guzzi.

Net na het middaguur stoppen wij in een dorpje bij een restaurant die open bleek te zijn en konden wij genieten van een “Strammer Max.” Nadat wij onze buik goed gevuld hebben rijden wij door naar onze bestemming van vandaag. Onderweg zien wij zo nu en dan een paar bekende motors langs de weg staan bij een etablissement  en bedenk ik dat er meer open is dan ik in eerste instantie dacht.

Aangekomen bij hotel Zum Grundle  in Oberhof Thuringen staan Rob en Leon ons lachend op te wachten en laten Ton zien waar hij de Guzzi neer kan zetten. Niet veel later  maken wij kennis met de gastheer, deze man heeft veel weg van de neef van Dracula. Er kan geen glimlach vanaf en is stijf in al zijn gedragingen. Donker haar met grijze draden er doorheen, mager gezicht compleet met haakneus en priemende ogen,  zijn magere lichaam in een zwart gilet en broek gestoken…hij zou hem zomaar kunnen zijn!

Ondanks het koele welkom van neef Dracula zijn wij blij dat wij naar de kamer kunnen voor een frisse douche.

De rest van de groep druppelt binnen en uiteindelijk is de groep compleet. Er wordt gegeten, gedronken en gelachen totdat neef Dracula om 20.30 uur met zijn portemonnee aan komt en wilt afrekenen. Na wat verbaasde blikken hier en daar voldoen wij aan zijn wens en vertrekken daarna naar de kamer.

Dinsdag 19 Juni

Vorderschmiding Bohemen.

Vandaag gaan we naar de volgende stop, Bohemen. Beetje eentonig maar ook vandaag begint de dag bewolkt. Na het ontbijt hangt Ton de koffers aan de Guzzi en zijn wij klaar voor de volgende rit. We rijden door het mooie landschap van Thuringen over boswegen. Ik kan mooi de omgeving bekijken terwijl Ton zich bezig houdt met rijden. Ik kijk zo nu en dan langs Ton heen en zie de weg voor ons kronkelen als een donker grijze lint die door het groene landschap loopt. Machtig mooi! 

Na de lunch stappen wij op de Guzzi en Leon rijdt voor bij en zwaait naar ons…”Waar is Rob gebleven?” vraag ik aan Ton. Deze vraag blijft onbeantwoord en Ton zet de Guzzi in gang.

We rijden de Tsjechische  grens over. Dat hebben we geweten! Wij rijden een behoorlijk stuk hobbel wegen. Onze nieren rammelden er bijna uit van het geschud.

Leon staat in het bos aan de kant een blikje fris leeg te drinken en wij zwaaien in het voorbij gaan naar hem.

De reis zet zich voort en na zo’n 7 uren te hebben gereden komen wij aan bij hotel Breit in Vorderschmiding. Wij worden verwelkomt door een vriendelijke jongeman die ons naar de hotelkamer brengt.

Er wordt even overlegd wie er als eerste mag douchen maar ik vind dat Ton als eerste mag…hij heeft tenslotte er voor gezorgd dat wij veilig zijn aangekomen. Daarna togen wij naar het terras waar de zon op haar best is, en bestellen iets te drinken. Rob sluit zich op enig moment bij ons aan en verteld dat Leon door is gereden door het bos en hij hem uit het oog is verloren. Ton en ik waren erg verbaasd dat Rob er eerder was dan Leon omdat Leon ons op de hielen zat.

Niet veel later bereikte ons het nieuws dat Leon betrokken was bij een motorongeval en hij naar een ziekenhuis in Tsjechie is gebracht en daar werd geopereerd aan zijn verwondingen. Dit nieuws drukte een stempel op de dag en iedereen was ervan onder de indruk. Ronald heeft de groep zo goed mogelijk op de hoogte gehouden van de toestand van Leon.

Woensdag 20 Juni - Annenheim Karinthië

De dag begint stralend! We gaan vandaag naar Oostenrijk Karinthië.

Na een heerlijk ontbijt stappen Ton en ik uitgerust op de Guzzi. Wij hebben ruim 7 uur te gaan dus we gaan vroeg op pad. De condities zijn uitstekend, de zon doet haar best, onze stemming is opperbest, innerlijke mens is goed voorzien, de Guzzi heeft een aardige slok benzine in haar maag dus kom maar op met al dat moois wat wij gaan tegenkomen onderweg.

De Oostenrijkse grens komt in zicht en ik verheug mij nu al op de machtige reuzen van bergen. Ik kijk enige tijd later mijn ogen uit want ik zie de bergen in de verte vanuit het niets oprijzen. Ken je dat gevoel van een geluksmomentje? Dat had ik op dat moment.

Ton stuurt de Guzzi behendig door de bergen, erop en er weer af. Ik geniet van de natuur die op sommige plaatsen best grillig is. Dat kun je zien aan de rotsblokken die aan de voet van een berg liggen…je zal ze maar op je krijgen als je daar rijdt met je goeie gedrag. Ook zo iets…onbewaakte treinovergangen, ik hou er dus echt niet van hé! Maar het is niet anders en mijn Ton kijkt echt goed uit voor hij over zo’n treinovergang rijdt.

Na een mooie rit van ruim 7 uur komen wij ietwat vermoeid aan op onze eindbestemming in Annenheim. We krijgen een kamer toebedeeld aan de achterkant van het hotel. Wij waren blij verrast met het prachtige uitzicht wat de kamer ons bood. De openslaande deuren werden meteen opengedaan zodat wij op het balkon ons konden vergapen aan het uitzicht over het meer, het dal en de bergen die in de verte te zien zijn. Nadat wij bijgekomen zijn van de eerste indrukken kwamen wij bij onze positieven. De koffers moesten nog naar boven en een douche was zeker niet overbodig aangezien het inmiddels erg warm was.

Het hotel was ook in het bezit van een mega terras boven het restaurant, en een veranda die aan het restaurant was bevestigd. Daar werd gretig gebruik van gemaakt en voor wij het in de gaten hadden zat de hele groep bijeen te kletsen over de rit onder het genot van een drankje. Na het avondeten en natafelen, nog een drankje en praatje, ging ieder naar zijn kamer voor een welverdiende nachtrust.

Donderdag 21 Juni - Tscheppaschlucht Klagenfurt

Ton had bedacht om naar de waterval in Klagenfurt te gaan. Nieuwsgierig als ik ben had ik daar ook wel zin in. Op naar de waterval. Daar aangekomen en nadat Ton de Guzzi had geparkeerd moest je om aan de overkant te komen over een soort van loopbrug lopen. Eenmaal aan de overkant van de weg begint gelijk de afdaling.

Dat was niet zo makkelijk aangezien er op dat pad vele rotsblokken, groot en klein, lag met kans op uitglijden. Ik zag mijzelf al helemaal onderaan dat pad liggen met 2 gebroken benen. Ik ben blij dat ik mij halverwege dat pad heb bedacht en terug ben gegaan. Ton daarentegen wilde het uitstekend goede plan voortzetten. En zo geschiedde.

Ik ben naar de overkant van de weg gegaan en heb mijzelf getrakteerd op een koel flesje water. Ton hield mij op de hoogte door zo nu en dan een foto te sturen. Ton gaf toe dat dit niets voor mij was aangezien de weg bijna onbegaanbaar is op motorlaarzen. Ton komt uiteindelijk na bijna 2 uur terug, nat van het zweet en erg vermoeid. Ik bestel een verfrissende cola voor hem en nadat Ton is uitgerust stappen wij weer op de Guzzi terug naar het hotel.

Ieder van de groep is er vandaag op uit gegaan. Er waren verschillende routes beschikbaar, voor ieder wat wils.

Terug in het hotel zijn wij op het terras gaan zitten. Ik heb mij zitten vergapen aan de bedrijvigheid op het meer en boven het meer. Op het meer is het druk van de zeilbootjes die gezapig langzaam voorbij glijden in het water. Boven het meer wordt er geparapent, sommige halen wat capriolen uit en draaien als een wokkel door de lucht. Weer een ander maakt salto’s in de lucht, ik ben onder de indruk….

S ’avonds wordt het erg bewolkt en de wolken pakken zich samen….als dat maar goed gaat! Hier en daar volgt er een klap maar het blijft gelukkig bij dreigen.

Vrijdag 22 Juni - Slovenië en Italië

Zwarte dominante wolken beheersen de lucht en dreigen uit te barsten. Tegen 10.30 uur breekt de bewolking open en wint de zon terrein.

Ton heeft de route in zijn TomTom gezet voor Slovenië. Voordat ik het in de gaten heb rijden wij over de grens van Slovenië. Ook hier is het wonderschoon. Een mooie bergpas wacht op ons en bijna boven op de berg vraag ik Ton om te stoppen voor een foto voor het thuisfront. Er staan aan de rand van de weg stapels met stenen, van groot naar klein en ik verwonder mij daarover. Want hoe kan dat nou blijven staan? Natuurlijk moest ik het mijne daarvan weten en til een steentje van de stapel op, en inderdaad, de steentjes staan allemaal os op elkaar. Met mijn lego ervaring als oma zijnde heb ik ook een paar steentjes gestapeld, gewoon omdat het kan.

Nadat we even gerust hebben zijn de pas verder gereden om na een tijdje de Italiaanse grens over te rijden. Na een minuut of 10 kwamen we een leuk restaurant tegen aan de weg en hebben daar zoals het hoort een pasta gegeten, wat er overigens goed in ging.

Dan zetten wij de route voort op weg naar het hotel. Een paar mannen/vrouwen waren al aangekomen in het hotel en genoten van een koel drankje. Wij hebben ons toegevoegd aan het gezelschap en natuurlijk werd er gezellig gekletst en gelachen tijdens het delen van belevenissen van die dag.

Zaterdag 23 Juni

Vandaag gunnen wij de Guzzi een vrije dag.

Terwijl een groot deel van de groep hun Guzzi’s (een enkeling zijn BMW) bestijgt, blijven Ton en ik achter op de veranda van het hotel onder het genot van een cappuccino. Niet veel laten voegt Sylvia bij ons toe. Sylvia en ik kletsen erop los en Ton gaat de Guzzi wat te drinken geven. Sylvia verteld hoe ik aan de overkant van de weg kan komen zonder al te veel kleerscheuren en zij verteld daarbij dat je aan het meer, waar een camping is gelegen, heerlijk kunt lunchen. Wij besluiten zonder dat Ton op de hoogte is dat wij daar gaan lunchen tussen de middag. Ton mocht mee hoor, geen zorgen J

We maken een fijne wandeling in de brandende zon op weg naar de camping bij het meer.

Bij de camping aangekomen vinden wij met moeite 1 leeg tafeltje en bestellen daar een mega lekkere pizza. Nadat het ons goed heeft gesmaakt nemen wij nog een drankje voordat we terug naar het hotel lopen. Omhoog lopen in de brandende zon is toch wel een dingetje hoor. Maar uiteindelijk hebben wij een gezellige middag gehad met Sylvia.

De Limburgers arriveren bij het hotel. Zij vertelden dat zij in Slovenië 2 uren hebben stil gestaan vanwege de Guzzi van Jan, die deed het niet meer. Uiteindelijk moest er een nieuwe dynamo besteld worden en dat kon even duren. Wat een domper voor Jan op deze mooie dag.

Zondag 24 Juni - Vorderschmiding Bohemen

Het is bewolkt en koud, het lijkt erop dat Oostenrijk het niet leuk vindt dat wij haar gaan verlaten. Het is niet anders en we stijgen toch wel met tegenzin op de Guzzi, bepakt en bezakt.

Onderweg is het rillen van de kou (7 graden)  in onze doorwaaipakken, op dat moment heb ik echt spijt dat ik niet mijn all weatherpak aan heb. We rijden een bergpas op en we zien daar een aantal hotels staan. Tijd om te stoppen en onze regenpakken aan te trekken en natuurlijk iets warms te drinken. Nou, dat feest ging mooi niet door, alles dicht! Onze theorie daar achter is dat het een wintersport gebied is en dat daarom de hotels vermoedelijk dicht zijn.

Door rijden maar! Ik vraag Ton om te stoppen bij een gezellig bosje voor een sanitaire stop en waar wij onze regenpakken aan kunnen doen tegen de kou. Ton vindt een bospad waar dit alles kan geschieden. Ik zoek een geschikt plekje uit om te markeren en houd daarbij mooi mijn helm op…je weet maar nooit, voor je het weet sta ik met mijn giecheltje en blote billen op You Tube!

Nadat wij onze regenpakken aan hebben gedaan vervolgen wij onze weg. Het wordt langzaam aan iets beter qua temperatuur maar echt warm wordt het niet. En heel cliché maar ook vandaag staan we regelmatig voor een gesloten deur van een hotel/restaurant.

We komen na ruim 7 uur aan in Vorschmiding en nemen een hete douche als beloning voor de koude rit. Nadat Ton en ik zijn opgefrist is Ton Formule 1 gaan kijken in het hotel.  Even later heb ik mij toegevoegd aan het gezelschap. Ik zag tot mijn verbazing dat Rob zijn bril niet op had en nieuwsgierig als ik ben vroeg ik Rob waar zijn bril gebleven was. ”Die ben ik onderweg verloren terwijl ik aan mijn bril zat tijdens het rijden” verteld Rob. Rob vond het overigens de moeite niet waard om terug te rijden om te kijken waar zijn bril lag. Maarten had nog aangeboden om terug te rijden maar Rob had Maarten verzekerd dat het niet nodig was.

We scharen ons op een zeker moment aan het avondeten en blijven nog even na kletsen alvorens wij naar de kamer vertrekken.

Maandag 25 Juni - Oberhof Thuringen

Vandaag gaan we naar Thuringen, naar neef Dracula!

Het is weer aan de frisse kant en bedenken ons om gelijk de regenpakken tegen de kou aan te trekken. Ton trekt een bedenkelijk gezicht en zegt uiteindelijk dat het wel mee zal vallen., dus wij laten het voor wat het is.

Het groepje Limburgers gaan ons voor en wij volgen hen een stukje totdat onze TomTom iets ander zegt. Wij vervolgen onze eigen weg en komen na ongeveer 2 km de Limburgers weer tegen. Dat ging het grootste gedeelte van de rit op deze manier door, gevalletje “stuivertje wisselen”

Onderweg toch maar de regenpakken aangetrokken, en dat is helemaal niet makkelijk hoor met een pak aan dat helemaal niet meegeeft en je in onmogelijke, onplezierige,  en ozo on-charmante houdingen brengt. Ton staat te huppelen met 1 been in een broekspijp waar hij halverwege met zijn laars blijft hangen…en ik kan het niet laten en schiet in de lach wat Ton mij niet in dank afneemt.

Eenmaal op de Guzzi hebben wij in ieder geval geen last meer van de koude wind! Wij vervolgen onze weg naar Oberhof en zijn erg blij als het hotel in zicht komt.

Na het hartelijke welkom van neef Dracula constateren Ton en ik dat hij gelukkig niets is veranderd. Neef Dracula vraagt ons hoe laat de groep wilt eten want de man wilt op tijd naar huis. (eigen interpretatie)

De rest van het gezelschap druppelt binnen en ieder heeft zijn eigen verhaal.

Ton en ik hadden een rondje om het hotel gemaakt en zagen tot onze verbazing dat er tussen 2 bomen een banier hing met de opening en sluittijden van het hotel…daar stond op dat het hotel tot 22.30 uur geopend zou zijn. Dat vraagt om kamervragen nietwaar?

Na de avonddis werd er bier en wijn besteld en naar voetbal gekeken. Sommige onder ons gingen er eens goed voor zitten! Totdat….je raadt het al…neef Dracula voor hun giecheltje stond met zijn portemonee. De man wilde graag naar huis. Inno zag zijn kans en begon een verhitte discussie met de man. Helaas viel er niets te winnen en de man ging naar huis.

Dinsdag 26 Juni - Naar huis (Camping Aalten)

Uitgerust en weemoedig bepakken we de Guzzi voor voorlopig de laatste keer. 

Bij het ontbijt komt Rob bij ons zitten en ik vraag Rob of hij het goed kan zien zonder bril. “Ach, ik zie een beetje dubbel maar het komt goed” zegt Rob. Mijn wenkbrauwen vliegen boven mijn haargrens uit en drukt Rob op het hart vooral voorzichtig te rijden!

Tijdens het ontbijt werd er op de valreep een groepsfoto gemaakt door de buffetjuf. Sta ik daar voor het hotel in de miezer een beetje schaapachtig te lachen terwijl ik liever in bed was blijven liggen….

Dan komt het moment van afscheid nemen. We hebben met zijn allen toch wel wat mee gemaakt nietwaar? Afscheid nemen is nooit leuk, zeker niet als je het super gezellig hebt gehad met z’n allen.

De groetjes, kusjes en tot de volgende reis allemaal en zorg dat je goed en veilig thuiskomt.

Ergens diep van binnen krijg ik toch een bittere nasmaak en mijn gedachten gaan uit naar Leon. Ik verdring deze zo snel als ik kan en denk aan thuis.

Het is weer koud en wij besluiten om gelijk de regenpakken aan te doen, en…hoe warm het ook wordt ik doe hem pas uit als we in Aalten zijn! Zo’n 40 km voor de Nederlandse grens maken de wolken plaats voor de zon. De zon wint terrein en straalt uit alle macht haar warme stralen op onze regenpakken. Het is warm en wij zijn er bijna!!

Wist je dat…

Ronald weet hoe hij zijn wijnglas moet vast houden?
Inno verteld hoe Ronald zijn wijnglas vast dient te houden?
Hans veel wielrenners-shirtjes heeft?
Sylvia last heeft van vervelende klieren rond haar kaaklijn?
Rob zonder bril zijn reis voortgezet heeft?
Groepje Limburgers Jan hebben moeten achterlaten in Oostenrijk?
Jan zijn vakantie noodgedwongen moest verlengen ivm een kapotte dynamo?
Ton zijn Guzzi zo neerzet dat ij de volgende ochtend met gemak kan weg rijden?
Monique tijdens een sanitaire stop in het wild haar helm op houdt?
Maarten naast een goed glas wijn ook van een potje bier houdt?