Travels

< >

1 / 15

Reisverslag: Valle Gesso 06/2009 2

Juni 2009 - Valle Gesso 

Dag 1
Strak blauw en heerlijk rustig; enkele woorden die de vroege ochtend van deze 22e Juni beschrijven en als rode draad door de hele reis lopen. Als ik om kwart voor zes de straat in kom rijden, zie ik dat Ronald mij ditmaal voor is en de poort al geopend heeft. Snel zet ik de motor neer, doe ik de deur open en start de koffiemachine op. Het volgende half uur druppelen de eerste vroege vogels bepakt en bezakt binnen en terwijl men elkaar een goede morgen wenst, komt er een gezonde spanning op. De rijgroepen worden gevormd en afspraken voor onderweg gemaakt. Als het rond kwart voor zeven wordt, loop ik de lijst nogmaals door en blijkt er nog een deelnemer te missen. Gelukkig is het ditmaal niet Geert die de afgelopen twee jaar zijn rugzak vergeten heeft, maar Jasper! Het uitroepteken staat erbij omdat hij het dichtste bij woont!! Een kort belletje leert dat hij net op de motor zit en er binnen vijf minuten is. John en Topi zijn al onderweg, evenals het groepje van Jo, Sjaak en Adry en ook het Limburgse kwartet Sjaak, Edith en de Brouns Brothers. Johan en Jeanne rijden op met Antoon en zijn ook al eerder vertrokken. De reeds vertrokken reizigers pikken de route wat zuidelijker op. Om half acht is zo'n beetje iedereen onderweg en ga ik samen met de Henk's op pad. De een rijdt op een California 3 en de ander op een Ducati. Tot Luik rijden wij over de snelweg en daarna alles weer lekker binnendoor. Het gaat een stuk sneller dan voorzien en rond vier uur is iedereen al in het eerste hotel aangekomen in Bourbonne-les-Bains. Het enige akkefietje is een 'kleine' valpartij van Rob, die bij het de weg oprijden tegen de rand van het asfalt blijft hangen en onderuit gaat. Hij houdt er een pijnlijke linkerschouder aan over, maar naar eigen zeggen gaat het wel. Het restaurant ligt los van het hotel en heeft een leuk terras aan het water. Stuk voor stuk vindt iedereen zijn weg hier naartoe en worden er tot aan het diner een aantal drankjes gedronken en nieuwe vriendschappen gesloten. Edith is jarig vandaag en wordt tijdens het toetje door iedereen toegezongen. Na het diner wordt de terrassessie voortgezet, maar koelt het snel af en verdwijnt iedereen bijtijds naar de kamer. Niet geheel onverstandig voor een eerste avond, waar nog veel in het verschiet ligt..

Dag 2
De wekker gaat en het is weer fantastisch blauw buiten. Om zeven uur zit iedereen rustig te ontbijten in de ontbijtzaal met uitzicht op het motorpark. Rien is al een tijdje uit bed en heeft zijn Le Mans al gepoetst, zoals blijkt een terugkerend ochtendritueel. Na een paar uur rijden begint de omgeving dan eindelijk echt heuvelachtig te worden, maar tegelijkertijd ook de wind aan te trekken. Als wij bij het monument van de Notre Dame des Voyageurs zijn aangekomen is het bijna stormachtig. Met de beide Henk's in mijn kielzog bestijg ik even later de Col des Aravis, waar de wind gelukkig achter blijft steken. Gestaag klimmen wij door tot ongeveer 2000 meter waar de top van de Cormet de Roselend het hoogste punt is dat deze dag op de menukaart staat. En het moet gezegd; de Cormet ligt er werkelijk waar prachtig bij! Als wij de top voorbij zijn, duiken wij een hoek om en staan wij plotsklaps oog in oog met een kudde van honderden schapen, begeleid door een zestal schapenherders en honden; ik zet de motor maar uit en wordt vervolgens omringd door de kudde. De uitdrukking 'dom schaap' blijkt niet ver van de waarheid te liggen, want een schaap stoot zijn/haar kop aan mijn linkerkoffer. Enkele minuten later kunnen wij weer verder met een licht vleugje schaap in de neus. De volgende vijf kilometer ligt de weg bezaaid met schapenkeutels en passen wij de snelheid hierop aan. Dat doen wij ook op het mooie stukje onverhard dat verderop in de route zit, waar menig (tand)vulling gesneuveld is. Aan het einde van de middag, net na Bourg Saint Maurice komen Jan en Corrie ons al zwaaiend tegemoet rijden; zij dachten het hotel gemist te hebben en zijn omgekeerd. Wij rijden door en nog een minuut of tien diverse kronkels en haarspeldbochten later domet het hotel plotseling aan de rechterzijde op. Zoals de naam van Hotel Belvedere al doet vermoeden hebben wij ook hier weer een fantastisch uitzicht. Jo, Sjaak en Adry zitten al op het terras, evenals John en Topi. Er is een heuse carport voor motoren aanwezig en wij worden warm onthaald. Het hotel zelf ademt een relaxte, 'houten' sfeer en het dinerbuffet is rijkelijk uitgerust met het lijkt wel ontelbare toetjes.

Dag 3
's Ochtends is Rien er weer als de kippen bij en heeft voor het ontbijt zijn motor alweer gepoetst. Vanuit de ontbijtzaal kunnen wij wederom genieten van het prachtige uitzicht en een goed ontbijt met verse croissantjes erbij. Als wij ons klaar maken omte vertrekken komt de overijverige hoteleigenaar eerst aan met een hogedrukspuit en vervolgens met een tankje benzine; de tankstations in het dorp zijn dicht en zo konden wij toch nog de volgende halen. Een enkeling gooit er wat benzine bij. Ik bedank hem hartelijk en stap op de Stelvio. De geplande route loopt vandaag over 10 Cols, maar net na de Col de Vars stuiten wij op een wegafzetting; ivm steenlawines is de weg de komende twee uur afgesloten. Het merendeel treft elkaar hier weer en wacht in de zengende hitte tot de weg weer open gaat. Geert J, John, Topi en Antoon denken een andere route gevonden te hebben en keren om. Twintig minuten komen zij weer terug gereden; ontsnappen is niet mogelijk en omrijden kost uiteindelijk toch meer tijd. Tijdens deze wachtsessie van bijna twee uur, besluiten de meesten om de rest van route af te snijden om op tijd in het hotel te kunnen zijn. Jammer, want de mooiste Cols stonden nog voor de deur. Peer, Rien, Willem en Japser hebben de route wel gevolgd en komen om tien uur als laatsten in het hotel aan; gelukkig was er op hen gerekend en konden zij direct aanschuiven. In de tussentijd arriveert de bus met Ronald en Kitty en nu ook met Geert als passagier; hij is onderweg onwel geworden en doorrijden werd niet veilig geacht. Onderweg wordt hij nog aangesproken door een Yamaha-ist die een boutje uit zijn kuip mist; eindelijk iets te doen! Het diner bestaat deze avond uit ravioli, tomaat met mozzarella en ijs en na het diner sieren grote flessen Tuborg het terras op en zit de stemming er goed in.

Dag 4
De eerste ochtend in Italië begint rustig en ook nu is het weer strak blauw! Na het ontbijt houdt Ronald voor het eerst spreekuur en vervangt hij een kardankeerring bij Sjaak's Le Mans en stelt de injectie van Henk's California iets hoger stationair af. Enige tijd later rijd ik met Ronald een rondje over de Col de la Lombarde, gevolgd door de Col de la Bonnet; de eerste blijkt imposant door al het natuurschoon en de Bonnet door de hoogte (2802 meter). Wij komen ook nog langs Isola 2000 een ski-oord dat nu wel een spookstad lijkt, zo uitgestorven.. Adry& Kitty, Antoon, Willem, Johan & Jeanne en Jan & Corrie maken van de gelegenheid gebruik om een flinke bergwandeling in de omgeving te maken. Berrie heeft thuis met grote zorg een route uitgezet, maar die blijkt erg kort als zijn Garmin hem na 100 meter terugstuurt en aangeeft het doel bereikt te hebben. John & Topi, de Brouns Brothers, de Henks, Jasper, Peer, Rien en Geert gaan in verschillende groepen richting Monaco en worden onderweg getrakteerd op een kleine regenbui. Sjaak & Edith belanden na een frisse knipbeurt en nieuwe sportschoenen ergens in een kleder in Entracque verzeild, alwaar enkele bijzondere Benelli's en Guzzi's staan. Tegen de avond is iedereen weer bijtijds terug op het honk en genieten wij o.a. van een heerlijke spies met ijs toe, terwijl het met bakken uit de hemel komt.

Dag 5
Deze dag worden er verschillende dagtochten uitgezet. Zelf ga ik met Geert O en Peer op pad richting Boves, om via een omweg over de Col de Tende die middag terug te keren. Althans dat is het plan. In Upega worden wij overvallen door onweer, begint het heftig te regenen en slaat de blixem rondom ons heen in. De te nemen wegen worden steeds smaller en wij besluiten om toch maar even te schuilen en meteen op de kaart te kijken. Ik pak een tweede kaart erbij en hierop blijkt de aangegeven route een voetpad te zijn! Via de Colle di Nava is uiteindelijk de enige weg terug. Wij rijden tussen pas gezaagde boomstronken die langs de weg liggen door en zien her en der de vernietigende sporen van lawines. Gelukkig trekt het niet veel later deels open en komen wij weer enigszins droog terug op het honk. Tijdens eten krijgen wij een lavendeldrankje van het huis; dit blijkt echter een afscheidsdrankje te zijn, want na het eten volgt een verrassing; Simona vraagt aan Peer wat wij de dag erna gaan doen en dan valt het kwartje. Ze hebben ons verkeerd geboekt! Zaterdag vertrekken ipv zondag vertrekken; eerst denk ik nog dat het om een geintje gaat, maar nee hoor... Dankzij de hulp van haar man en een groep wielrenners uit Rome die de weersvoorspellingen niet vertrouwden, vinden wij eglukkig binnen no-time een tweetal hotels op loopafstand van elkaar in Pradleves, middenin de Valle Grana. Hij heeft onze deelnemerslijst al doorgestuurd en de kamers zijn geboekt. Al met al een memorabele dag met een veelbesproken einde...

Dag 6
's morgens is iedereen vroeg uit de veren, worden de spullen bijeen gepakt en om zeven uur ontbeten. Geert O. ligt ziek op bed en moet met de bus mee naar het volgende hotel in Pradleves. De meeste deelnemers gaan linea recta naar het volgende hotel om daar de spullen af te laden. Jasper en Willem kiezen ervoor om de dag te beginnen met de fameuze "zeven extra passen" route, maar sneuvevel op de eerste pas, omdat die nog ondergesneeuwd ligt... Het 'Hotel della Pace' te Pradleves blijkt een bijzonder sfeervol en echt Italiaans hotel te zijn; het ligt verscholen in een smal stfraatje en het wemelt er van de trappen, terrasjes en imposante, continentale meubelen. 's Middags verken ik met ronald de omgeving per motor. De Valle Grana blijkt uiteindelijk nog mooier dan de Valle Gesso tezijn; al met al geen verkeerde plek! Bij terugkomst in het hotel pik ik samen met een tiental medereizigers de 100e overwinning van Rossi mee. Zoals Cinzia beloofd had, kregen wij een typisch Italiaans diner voorgeschoteld; vooraf wat rauwkost en zuur, gevolgd door een stukje Lasagna en Gnocchi in kaassaus. Hier en daar liet men de borden goed vullen met de machtige Gnocchi, denkende dat dit het 'hoofd'gerecht was. Toch kwamen er nog vier gangen aan; ravioli, runderlapjes, Aardappelen, iets quiche achtigs en een toetje bestaande uit taart en ijs. Heerlijk!

Dag 7
Zo uitgebreid als het diner was, zo simpel is het ontbijt; Koffie, brood en jam, daar starten wij de dag mee op. Even later maakt Cinzia, de eigenaresse, van ons een groepsfoto en krijgen wij allemaal drie zoenen bij het vertrek. Geert O en Rien blijken veranderd te zijn in twee jonge katjes op de foto, dus die moet nog een keer over...Op de Col de Galibier krijgen Ronald en Kitty een lekke band met de bus, maar kunnen na enig sleutelwerk gelukkig weer verder. In enkele bochten liggen fotografen en worden wij op de foto gezet, deze blijken later te bestellen te zijn op http://www.griffephotos.com/ . Tijdens de afdaling komen wij ineens tientallen quads tegen in alle soorten en maten. In Valloire wordt het nog een stapje erger en ziet het er zwart van. Hier is een of ander evenement aan de gang en worden wij wijselijk om het centrum heen geleid. De rest van de route is fantastisch en de mooiste dag tot nog toe. Als wij bij het hotel aankomen, zijn Sjaak, Jo en Adry al binnen. Terwijl wij de spullen van de motoren halen zie ik John, Topi, Sjaak en Edith vanaf de andere kant, aan komen rijden; wiens route zij gereden hebben, zullen wij wel nooit te weten komen.. 's Avonds genieten wij weer van een rijkelijk buffet en later in de nacht haalt Henk eindelijk de DB-killers eruit en mag de Duc vrijelijk uitademen!

Dag 8
Wederom heerlijk ontbijten met een schitterend uitzicht, je zou er bijna voor verhuizen.. en de Cormet de Roselend bij mooi weer maakt het er niet makkelijker op; wederom erg mooi. Na de Cormet rijden wij mooie, smalle bergweggetjes die naast de grote wegen lopen. Tijdens de rit klimt de temperatuur langzaam richting de 30 graden en na de middag zelfs er overheen. Als ik samen met Jan en Harrie een kwartier rondgedoold heb in Dole (what's in a name) en de beide Garmins'van de heren er niet uitkomen, geeft de meter inmiddels 36 graden aan. Wij besluiten om dan maar op de zon te rijden en vinden de route terug. Naarmate het asfalt onder de wielen doorvliegt wordt de omgeving steeds vlakker en neemt de verkeersdrukte toe. Uiteindelijk komen wij rond vijf uur in het hotel aan en sluiten de beide Henk's de rijen zo tegen half achten. Op het menu staat gepaneerd gevogelte en een tomatentoren met mozarella, waarvan genoten wordt. 's Avonds staan wij op het menu bij de muggen die rond het meertje hangen, maar dat bederft de pret niet en wordt het toch nog laat.

Dag 9
Om half zeven gaat de wekker en verlicht het zonnetje de kamer vanachter het gordijn. Het wordt bijna gewoon, zulke mooie ochtenden. Vanaf het balkon schiet ik snel een fotootje van een van onze verstokte rokers, voordat ik onder de douche spring. Rond zevenen zit iedereen in de eetzaal al rustig te ontbijten. Toch missen wij alleen nog Jan die, zoals blijkt, zich voor het eerst in zijn leven verslapen heeft!! De vele indrukken die je opdoet blijken dus toch wel inspannend.. Nadat iedereen ontbeten heeft is het om acht uur het tijd voor de laatste groepsfoto en ditmaal staat iedereen er op. Na tweemaal op zijn Frans CHEESE geroepen te hebben en even stilgestaan te hebben, wordt er uitgebreid afscheid genomen en elkaar een goede reis toegewenst. Vandaag rijd ik weer samen met de Brouns Brothers. Het vertrek verloopt gemoedelijk en het geluid van de Guzzi's (en nu eindelijk ook van die ene andere Italiaan) verstomt in de verte, als wij ons klaar maken om te vertrekken. Tot nog toe was het een reis met weinig pech, maar zoals zo vaak, was ook dit staartje venijnig....

Het staartje
Tien minuten na vertrek halen John en Topi een busje en een vrachtwagen in, maar gaat het mis. Terwijl Topi het busje inhaalt, besluit de bestuurder abrupt om ook in te gaan halen; zij wordt de berm ingedrukt en kiest ervoor om zich van de motor te laten vallen. Na vier koprollen komt zij tot stilstand, de motor glijdt door en komt twee meter lager terecht in een greppel en raakt ook nog een muurtje; total loss. Gelukkig houdt zij er niets ernstigs aan over en kan ze na tussenkomst van Ronald en ook de gendarmerie bij John achterop verder. Henk van der Meer komt met een lekke (bijna kale) band te staan en roept de hulp van Ronald in. Ondertussen ziten wij op de snelweg en rijden wij op met Willem, Jasper, Sjaak, Jo en Adry. Tankstations blijken erg schaars te zijn, dus verlaten wij de snelweg. Twintig kilometer terug blijkt het enige tankstation van de regio te zitten, maar blijkt ook de achterband van Harrie meer dan op te zijn; de staaldraden komen al naar buiten op het loopvlak en doorrijden is levensgevaarlijk. Wij rijden voorzichtig terug naar Bastogne. Daar tank ik 18,02 liter in een 18 liter tank en regel ik een nieuwe achterband voor Harrie. Ondertussen is het kwik gestegen tot 30 graden en besluiten wij de terugreis over de snelweg voort te zetten. Bij Maastricht neem ik afscheid van mijn twee reisgenoten en tegen zessen kom ik weer enigszins vermoeid, maar voldaan terug in Nijmegen.

Wist u dat:

-Iemand al jaren met het motto "links de sloot in, da's veilig"leeft?
-Iemand anders dit onbewust opgepikt heeft
-Er deelnemers zijn die voor de volle 95% alcohol gaan
-Iemand zijn doppen uit doet voor hij gaat rijden
-en iemand anders ze indoet voor hij gaat slapen
-Er mensen zijn die moeilijk het verschil tussen wijnazijn en wijn kunnen maken?
-Een groep tijdens de lunch onderweg omgedoopt is tot 'de konijnen'?
-'Kneien' blijkbaar tot het standaard vocabulair behoort van elke Ducatist?
-Tijdens deze reis "De ketting smeren" synoniem is gebeleken voor "brommers kieken"?
- Er een MOL-actie op een van de foto's is terug te vinden? (het heeft iets met olie te maken)