Travels

< >

1 / 6

Reisverslag: Valle Gesso 06/2009 - 1

Reis naar Italie - Valle Gesso Juni 2009, verslag van Kitty Karis.

Het wordt maar een kort verslag deze keer want op de laatste dag na (gelukkig maar) deden wei­nig mensen een beroep op Ronald. Dus, niets te melden dan alleen het prachtige landschap, de mooie routes, het aangename gezelschap. en niet te vergeten het schitterende weer. Kortom, een reis van superlatieven.

Dag 1 22/6
Het wachten was op Jasper maar om 7.15 konden we echt vertrekken. Langs vrijwel verlaten wegen -op Nederland na- zakten we af naar Frankrijk. Rustige stille wegen met amper verkeer, heerlijk om te rijden, kom daar in Nederland maar eens om. Onderweg kwamen we tot tweemaal toe Peer en Rien tegen, Ronald hing half uit te bus om te groe­ten maar denk je dat ze ons zagen? Nee hoor, die twee zagen alleen maar grijs asfalt. Maar zonder problemen kwamen we aan in het hotel in Bourbon­ne-les-Bains waar we de rest van de groep konden begroeten.

Dag 2 23/6
Rustig weggegaan bij het hotel. De route zoveel mogelijk gevolgd want o.a. de Col des Aravis was per bus minder goed te berijden. Na een korte lunch kwamen we aan in St. Claude waar we op een terras minstens 10 man uit de groep tegenkwamen die genoten van koffie en andere dingen. Even uit de bus gestapt om hallo te zeggen en daarna weer verder. We waren de berg nog niet op of we kre­gen een telefoontje van Peer die meldde dat Geert Ooyen niet lekker was. Hij was erg duizelig en had ook niet gegeten. Omgekeerd en teruggereden. Geert had last van de hoogte. Zijn motor werd ingeladen en Geert kwam er bijzitten. Op naar het hotel. Onderweg nog lekker ijs gegeten, wat is het ijs in Italië toch lekker.

Dag 3 24/6
Uit Zeés vertrokken we om half negen richting En­tracque. Onderweg kregen we van diverse kanten de mededeling dat de Col de Vars was afgesloten wegens opruimwerkzaamheden. Later bleek het ver na de Col de Vars te zijn. Ook werd nog gezegd dat de weg om vijf uur weer zou worden geopend. Koffie op de Col de Vars gedronken waar Ronald een medemotorrijder uit Nederland erg gelukkig maakte met een schroefje voor een loszittende kuip. Het is erg simpel om een mens gelukkig te maken. En om kwart voor zes stonden we dan inderdaad stil samen met een gedeelte van de groep maar het duurde gelukkig maar twintig minuten en daarna konden we de (kortere) route vervolgen. Toen we bij de Col de Larche Italië binnenreden en konden we zien dat het daar de afgelopen win­ter bar slecht moet zijn geweest. De vangrail, de sneeuwhoogtestokken, alles was verwoest. Ook de netten om sneeuw af te remmen waren kapot en bij Bersézio zagen we de gevolgen van een lawine. Na­tuurgeweld is niet te stoppen en je kunt alleen maar blij zijn dat je dat niet hoeft mee te maken.

Dag 4 - 25/6
Vandaag verkenden Adry en ik het dorp en maakten een lange wandeling naar het Bacino articifiale della Piastra, oftewel de stuwdam. 's-Winters worden daar biatlon wedstrijden gehouden. Op de terug­weg door een doodstille vallei moesten we over een bruggetje met losliggende planken en kapotte staaldraden. Het geheel zag er erg onbetrouwbaar uit. Adry was moedig en liep er rustig overheen. Toen was het mijn beurt en halverwege kwam van de andere kant een Italiaans jongetje op een klein scootertje die in volle vaart over de brug reed, de rotzak. De planken kwamen allemaal omhoog. En alweer heerlijk ijs gegeten in het dorp op de terug­weg. Ronald en Martijn kwamen we ook nog tegen, die deze dag hadden benut om te gaan toeren. Ronald heeft nog steeds erg weinig te doen, olie­keerringetje hier, zekeringetje daar, een plug voor een lekke band, veel stelt het allemaal niet voor. Hij houdt gewoon 's-morgens een spreekuur en dan nog is er tijd over. Laten we hopen dat het zo blijft.

Dag 5 - 26/6
Op het programma stond een motortocht samen met Adry en Ronald. Eerst nog even het Lamers spreekuur afgehandeld, Ronald reed de motor uit de bus en we konden weg. En vertrekken deden we eigenlijk allemaal, het ene groepje naar het zuiden, anderen bleven dichterbij en weer anderen gingen wandelen. Maar voor ons drieën stond het vast dat de passen die we dag 3 niet konden rijden met de bus nu wel gingen rijden op de motor. Het ging om de Col Valbelle, Col de la Bonnette, Col de la Lombarde. Prachtige tocht en boven op de Col de la Bonnette troffen we een groep wielrijders uit Schouwen-Duiveland. Over de klim van een dikke 2803 meter doen ze twee uur en de afdaling gaat sneller dan wij op de motor. Inderdaad, op die hele dunne bandjes. Toen we aan de afdaling begonnen werd het snel pikkedonker en begon het te regenen. De heren stopten en trokken regenpakken aan, geen overbodige luxe want het kwam met bakken uit de hemel, met hagel en onweer. Spectaculair, maar erg nat en geen enkele kans om te schui­len. Het regende zo hard dat het water in stromen langskwam en over onze laarzen golfde en toen het even rustiger werd stapten we toch maar weer op de motor om terug te rijden. Weer heerlijk gegeten en we kregen er ook een glaasje plaatselijke likeur bij. Rook en proefde ik lavendel? Wisten wij veel dat dit bedoeld was als afscheidsborrel!! Martijn vertelde ons dat we het hotel uit moesten omdat er een andere groep zou komen. Ze hadden op ons maar twee dagen gere­kend. Communicatiefoutje?? Maar na wat bellen in de omgeving konden we terecht in Pradleves, zo'n veertig kilometer naar het noorden. Vroeg ontbeten en vertrokken naar Prad­leves. Hotel della Pace.

Dag 6 - 27/6
Rustig dagje, beetje gewandeld en geluncht in het dorp waarbij het leek op het spelletje zwaan-kleef-aan. In eerste instantie zaten alleen Adry en ik er samen met Sjaak van Boven en elk kwartier kwa­men er mensen bij, op het laatst zaten we er met zo'n twaalf man/vrouw.

Dag 7 - 28/6
Voordat de gebruikelijke fotosessie zou zijn, eindelijk iemand met een echt probleem. De vrije slag van de achterrem van de Norge 1200 van Jac Bos moest opnieuw worden afgesteld en ontlucht. Voor Ronald eigenlijk een klein karweitje en na afloop werd zelfs de straat schoongemaakt. Edith maakte van de gelegenheid gebruik vriend­schap te sluiten met een loslopende kat. Om kwart over één sloeg het noodlot toe, geen motor die stukken had maar de bus. Lekke band en dat bijna op de Col du Galibier waar de par­keerplaatsen nou niet direct groot zijn. Toch een plekje kunnen vinden waar Ronald de band kon verwisselen. Ik stond er, als gebruikelijk bij dit soort gelegenheden, voor spek en bonen bij want ik kan Ronald hierbij niet helpen die wel heel snel was met het verwisselen van dat wiel. Ik had nauwelijks tijd om een paar planten te foto­graferen en toen was het al gebeurd. Boven op de Col hebben we geluncht, een welverdiend broodje en wie zagen we langskomen? Martijn en nog een paar anderen. Weer hadden we gedacht de laatsten te zijn -waarom heet die bus anders BEZEMwagen- maar niet dus. Vanaf St.Maurice du Marienne reden we minstens 20 kilometer achter Jan en Corrie Libregts aan die ons absoluut niet hebben gezien. Later wel, toen we ze nog een keer tegenkwamen en een praatje maakten.

Dag 8 - 29/6
Na het ontbijt nog even gesleuteld aan de motor van Geert Jonkman, op weg en als allereerste de kapotte band laten repareren. Was in een kwar­tiertje gebeurd. Verder de route gevolgd gelukkig zonder telefoontjes van mensen met motorische problemen. Ronald maakt zich zorgen over de achteras van de bus die olie verliest. Iveco daarom maar gebeld en gevraagd wat de oorzaak zou kunnen zijn. De meest logische reden zou een kapot oliekeerringetje zijn maar voor hetzelfde geld is het een kapot wiel­lager. Ronald zal morgen even onder de bus krui­pen om de eventuele schade op te nemen. Verder een mooie maar vooral erg warme reis. Ge­lukkig heeft deze bus ARKO.

Dag 9 - 30/6
Deze dag begon prachtig en na nog een laatste fotosessie konden we op weg. Ronald had nog even naar de achteras gekeken en oordeelde dat we veilig op weg konden gaan. We waren net bij de af­slag naar Lamarche toen we een telefoontje kregen van John. Topie had een ongeluk gehad als gevolg van een inhaalmanoevre van een tegemoetkomend busje. Motor zo goed als total-loss. Topie had geen let­sel en was bij de tijd, maar erg aangeslagen. Geen wonder!! De gendarmerie was al ter plaatse en toen we aankwamen reed de sleepdienst net voor ons. Foto's gemaakt en wat spullen van John en Topie in de bus geladen. Topie reed toen mee met de te­genpartij en John er achteraan naar de plaats waar de motor heen zou worden gebracht en waar de verzekeringspapieren en gegevens werden uitgewis­seld. Weer op weg. Tegen twaalf uur een tele­foontje van Henk van Dijk die met een lekke band in Vigneulles les Mattonchâtel. We zaten er nog ver achter maar met een uurtje waren we bij hem. Band geplakt (twee gaten) en verder maar weer. Intussen belde Martijn dat een band van Harry Brouns er ook nu niet bepaald jofel uitzag en dat ze in Bastogne een nieuwe band gingen kopen. We hebben onze weg vervolgd en zijn zonder ver­dere narigheden in Nederland aangekomen.

Conclusie: Een mooie reis, erg warm weer en in verhouding weinig brokken.

Kitty Karis.