Travels

< >

1 / 15

Reisverslag: Sardinië 06/2007

Mei 2007 - Sardinië

Dag 1:
Wij vertrokken vanuit Nijmegen met een select groepje van 8 personen (van totaal 19), aangezien anders de rest nogal een stukje zou moeten omrijden. Iedereen was zoals het hoort, ruim op tijd aanwezig op èèn enkele persoon na, wiens naam ik uiteraard niet openbaar zal maken, die echter het beroep van postbesteller uitoefent... Nu kan ik mij niet voorstellen, dat iemand met een dergelijk beroep zich verslaapt, want dan zul je niet lang je brood verdienen in die branche, dus ik begon mij al danig zorgen te maken en had al de meest verschrikkelijk doemscenario's in gedachten. Na een half uurtje kwam hij gelukkig toch nog de poort in rijden. Hij was zijn postzak (lees rugzak) vergeten, waar hij in de gang nog over gestruikeld was :) Ons groepje vertrok aldus als laatste bestaande uit Geert ( Oyen), Ferenc, Adri en me, myselfe and I ( Roel). Aangezien ik altijd Geert (Janssen) uit gemakzucht laat voorrijden en dan lekker aan zijn achterwiel kan hangen, (waar hij overigens totaal geen problemen mee heeft, aangezien hij alle vertrouwen in mij stelt), moest ik dit keer zelf het voortouw nemen en voorrijden, omdat hij er deze keer niet bij kon zijn. Dit gaat traditioneel met een routerol met een zeer groot lettertype, want die leesbril op en af zetten wordt wel heel erg lastig tijdens het rijden. Een GPS-systeem is wel heel erg decadent en waar blijft dan het avontuur van: verkeerd rijden, de weg kwijt raken en niet meer kunnen vinden, het talloos vragen, het vaak verkeerd worden gestuurd, het niet verstaan wat men uitlegt en het tegen middernacht arriveren in het hotel? Het weer was ons niet bijster gezind en de regenbuien vielen om de haverklap. Na zo'n 120 km begon het reservelampje van mijn EV te branden. Ik had de dag tevoren nog afgetankt en dacht aan een electrische storing of dat ik door die EV voor de gek gehouden werd en zei dus: Je kunt me wat...Dat had ik beter niet kunnen doen, want hij nam wraak en met 210 km stond ik volledig droog, aangezien er geen reservekraan op zit... Het schijnt, dat door de kou een EV wat meer gaat verbruiken, weer wat geleerd. Zo zout had ik het echter nog nooit gegeten, want met mijn Mille haal ik met gemak 325 km. Maarja een EV is geen Mille... Gelukkig is Ronald altijd dicht in de buurt, dit keer zelfs iets voor ons en hij was snel ter plaatse, wat benzine afgetapt en de reis kon vervolgd worden. Aangezien ik alleen op de routerol rijd en er geen kaart bij raadpleeg, stelde ik voor om rond vieren nog even af te tanken, daar anders de pompen wel gesloten zouden zijn of anders onze pasjes niet zou accepteren, wat nogal het geval is in Frankrijk. Wat schetst mijn verbazing, toen ik van Ferenc te horen kreeg, dat we slechts 50 km van het hotel verwijderd waren. We waren al om 1700 uur in het hotel, iets wat eigenlijk ongekend is voor onze reizen...De kamers van het hotel waren op zijn Frans, niet meer en niet minder. Het eten was lekker.

Dag 2. 
Om het korte ritje van dag 1 goed te maken, kregen wij het dag 2 behoorlijk voor de kiezen. Wij moesten van Frankrijk, door Zwitserland over passen naar Italië naar het Lago d'Orta... Ik kreeg te horen, dat volgens het Internet, de Grimsel gesloten zou zijn. Ieder groepje besliste voor zich, hoe te rijden. Het weer was stralend en ik had de hoop dat tegen de tijd, dat wij daar aan zouden komen, de pas weer open zou zijn. Dit was dus inderdaad het geval en wij reden door hoge sneeuwwallen en keken op met ijs bevroren meren. Het was een prachtig gezicht. In Zwitersland, waar ik liever geen geld uitgeef, moest ik noodgedwongen toch geld pinnen om het inwendige van de mens te versterken. De automaat sloeg op tilt en toen ik na 10 minuten wachten er een opmerking over maakte, kreeg ik doodleuk te horen, als het mij niet zinde, ik maar naar een andere bank moest gaan... Dit is dus 1 van talloze redenen, waarom ik een antipathie jegens de Zwitsers koester. Ik heb er nooit prettige ervaringen. Het begon 35 jaar geleden al toen ik druipend van de regen bij een hotel geweigerd werd, aangezien ze zogenaamd bezet waren, maar ze gewoonweg geen motorrijders accepteerden. Toen was je op de motor gewoon een paria en werd je geassocieerd met criminelen. Tegenwoordig is het roer helemaal om en heet het bij praktisch ieder hotel: BIKER HERZLICH WILLKOMMEN, omdat het toch wel een heel lucratieve doelgroep is geworden. In Zwitserland ligt het ene dorpje na het andere. Zodra je het gas erop zet, kan het al weer dicht, omdat het volgende bord 50 al weer in zicht is. Het is maar beter je hier aan de snelheid te houden want de boetes zijn niet mis. De gemiddelde snelheid is daarom niet erg hoog, met als gevolg, dat het redelijk laat ( 2100 uur) was voor wij in het hotel aankwamen. Martin en Albertus spanden de kroon en kwamen om 2300 uur aan en werden met applaus ontvangen. Het hotel deed zijn naam (Panoramico)eer aan en was schitterend gelegen met een prachtig panorama. De hotelier had er geen enkel probleem mee om nog om 2300 uur voor 19 personen te koken en wij hadden de keuze uit 2 verschillende pasta's, vlees of vis en diverse toetjes. Wij lieten ons het heerlijk smaken. Om middernacht kwamen wij zo'n beetje van tafel en iederen had die dag heerlijk genoten, ondanks het latertje. Ferenc had een gebroken koppelingskabel en Rob een lekke band. Geen noemenswaardige problemen dus.

Dag 3.
Het weer liets niets te wensen over en wat wil je dan nog meer als je in het beloofde land vertoeft op een Guzzi (een enkeling doet dat op een BMW, maar die komt vanzelf nog tot inkeer). Er was 2 x een flink stuk snelweg ingeroosterd om de saaie Po-vlakte te doorkruisen. Verder was het weer leuk rijden in de Alpi Apuane en op de passo Penice herkende ik nog een leuke bar van een vorige stop enkele jaren geleden, maar daar was het dit keer vergeven van de motorrijders, dus op naar een andere bar. In hotel Baleari aangekomen kreeg ik van de receptioniste te horen, dat de 2-persoons kamers omgezet waren naar 3-persoons. Ik liet haar weten, dat dit geen manier van doen was, omdat ik ruim van te voren gereserveerd had, waarop ik te horen kreeg, dat ik het maar met de baas moest regelen, maar die was er nog niet. Toen deze arriveerde kreeg ik te horen, dat het een dubbele boeking betrof en hij er niets aan kon doen. Hij was gewoon een maffioso, die wist dat wij op Corrie na met allemaal kerels op stap waren, slechts 1 overnachting hadden en daar maakte hij handig gebruik van, door een paar kamers extra te kunnen boeken en die Hollandse kerels schuiven wel een plaatsje op. De kamers waren gelukkig heel ruim, dus dat was verder geen probleem en de mannen vonden het ook niet erg. Ik kreeg nog wel gedaan, dat er om 5 uur 's morgens ontbijt verzorgd ging worden en bij het avondeten kregen wij een flesje wijn aangeboden om het een en ander goed te maken, waarna de kip weer koud opgediend werd om daar weer afbreuk aan te doen, kortom geen hotel om over naar huis te schrijven en zeker niet om naar terug te keren. De eigenaar had ook nog het lef om zijn kaartje te geven en te vragen of ik nog een keer aan kwam waaien, waarop ik maar gezegd heb, dat dat zèker niet ging gebeuren. Dit is gelukkig de 1e keer dat mij zoiets overkomt en ik hoop op geen 2e keer, maar je kunt helaas niet in alles voorzien.

Dag 4.
Het was wel heel erg vroeg dag, want we moesten om 6 uur inschepen. Wonder boven wonder kregen we ook nog een ontbijt geserveerd, waar ik eigenlijk al niet meer op gerekend had, dus dat was weer een meevaller. Wij waren met zijn allen ruim op tijd aanwezig, aangezien het maar 15 minuten rijden was naar de haven. Daar aangekomen lag er een giga grote boot van 150 meter lengte en 8 verdiepingen hoog te wachten om geladen te worden. De motoren mochten als eerste en wij konden snel de boot verkennen. Er waren diverse restaurants en bars. Je kon bijna op die boot verdwalen zo ruim was zij. In de boeg was een restaurant gehuisvest met een panoramaruit, waardoor je een immense blik over zee kreeg en je de zee onder je zag verdwijnen tijdens het varen, wat een extra dimensie aan het geheel gaf. Er was een rustruimte waar ik een ligstoel had gereserveerd voor iedereen, maar de meesten prefereerden het om aan dek lekker in het zonnetje te luieren, want het was prachtig weer. Een enkel persoon presteerde het zelfs om op een keiharde houten bank een uurtje een uiltje te knappen. Niemand vond dat echt bezwaarlijk, omdat er nu eindelijk eens rust in de groep kwam al was het dan ook slechts voor 1 uurtje...:) Om 1400 uur kwamen wij al in Olbia aan en het is een hele happening als je zo'n gevaarte in de haven ziet fileparkeren. Als eerste erop en ook weer eraf is wel lekker met de motor, dan sta je niet zo de benzinedampen van de wachtende auto's op te snuiven. Het weer kon niet beter en iedereen ging in een rustig tempo op weg naar het hotel, wat zo'n 150 km verderop in Dorgali gelegen was. Ferenc en ik verkozen het om halverwege de route in een uitgestorven dorpje, waar lokale oudjes op een bankje zaten, even lekker rustig van een espresso te gaan genieten. Wij werden door een beduidend jongere lokale bediend en ze wist ook nog een goede gelateria waar haar vriendin werkte en we moesten vermelden, dat we door haar gestuurd werden. Zo gezegd, zo gedaan. Door haar naam te vermelden kregen we wel een heel erg groot ijsje, dat overheerlijk smaakte. In het hotel aangekomen heb ik maar meteen over het hotel aan de kust geklaagd, waarop ik te horen kreeg, dat het bij hen niet ging gebeuren. Inderdaad waren de kamers van uitstekende kwaliteit, het eten heel erg lekker en het ontbijt excellent. Het bleek een familiehotel, waar ook opa en oma nog meedraaiden en die zorgen er echt wel voor, dat de zaakjes voor elkaar zijn. Het commentaar wat ze op Toscaanse zakenlieden hadden was: Meglio un morto nella casa che un Toscano alla porta of te wel: Beter een dooie in huis, dan een Toscaan aan de deur, een uitspraak, die geen verdere uitleg nodig heeft, dunkt me.

Dag 5, 6 en 7
Iedereen doet waar hij zin in heeft. De een maakt een toerrit, de ander gaat wandelen, een stadje bezichtigen, zwemmen in de heerlijk koele zee of luieren in het hotel.

Dag 8
Wij moeten alweer huiswaarts. Om 2200 uur inchecken. Om 1930 een gezamenlijk etentje in Olbia. Iedereen neemt de tijd en om 1100 uur is de club vertrokken. Ferenc en ik besluiten nog even op hetzelfde adres koffie te gaan drinken en een ijsje te eten. In een dorpje gaat de auto voor mij een camper inhalen en wij natuurlijk mee, ondanks de doorgetrokken streep, wat maakt het uit. Er staat echter meteen een carabinieri met een stopbord te wapperen. De auto braaf naar de kant, maar ik dacht, als je toch al een slachtoffer hebt, dan heb je ons niet nodig. Hij had in pure wanhoop zijn armen nog naar Ferenc in de lucht gestoken, maar die begrijpt de Italiaanse gebarentaal niet en die reed dus ook maar door, wat moet je anders ;) In het dorpje met de ijssalon aangekomen, reden wij een pleintje op om de motoren te parkeren. Dit was echter voetgangerszone en er stond meteen gemeentepolitie op een fluitje te blazen. Ik erheen en uitgelegd, dat je in Nederland overal mag parkeren met de motor, ik me bewust was van het feit, dat we in Italië waren en me natuurlijk meteen aan zou passen, waarop er voorwaar een glimlach verscheen. Hij vroeg me wat ik eigenlijk zocht, aangezien op het pleintje alles gesloten was. Ik zocht natuurlijk een echte gelateria, waarop hij zei, kom maar achter me aan en zette ons keurig af bij een nog betere ... Dit maak je alleen maar mee in Italië... Ik belde Ronald om te horen hoe het ermee stond: de bus had problemen, liep af en toe op 2 of 3 cylinders. De 850GTC van Niek laadde niet bij. Binnen 15 minuten waren ze bij ons in de gelateria. Bij Niek zat een stekkertje los, dus dat was snel verholpen. Naar Iveco Nederland gebeld en het probleem zat waarschijnlijk bij sensoren van de injectoren. Inderdaad maakte deze slecht contact, dat was duidelijk te zien. Ronald heeft ze wat strakker geklemd en het probleem was gelukkig verholpen, want een bezemwagen kun je echt geen dag missen. Ik had via het hotel een restaurant in Olbia gereserveerd en veel van ons hebben een GPS-systeem en hadden het adres Via Imperia 141, Olbia erin getoetst en een kind kan de was doen. Voor degenen die dit niet hadden had ik een beschrijving: Zone Industriale, Sektor 4. Bij de Via Imperia aangekomen, bleek dit in een woonwijk te liggen, waar geen restaurant in velden of wegen te bekennen was. Bij navraag bleek, dat het om de Sede Legale ging, of te wel het belasting adres... (stond in kleine lettertjes er achter, maar ik had mijn bril weer eens niet op :) Dit was dus het befaamde addertje onder het gras, wat altijd wel in een van onze reizen verwerkt zit (niet met opzet hoor!) Wij zaten op het terras op iedereen te wachten, toen er een Guzzi met een hoog toerental aan kwam rijden. Ik zei meteen: Dat is er zeker geen van ons... Wat blijkt?! Ons aller Sjaak komt er aan rijden. Na 100.000 km op zijn LM 1000 niet boven de 4000 t/m te zijn gekomen heeft hij eindelijk naar onze adviezen geluisterd. Dit kwam mede door het feit, dat na een hele dag rijden er nog steeds sludgevorming in zijn blok voorkwam. Die sludge is er inmiddels helemaal uit, heeft hij eindelijk het licht gezien en geeft tegenwoordig lekker gas. Helaas was er slecht nieuws voor Rob. Met zijn moeder ging het niet goed en hij moest snel naar huis. Na veel overleg met het thuisfront werd besloten op de boot te gaan en de dag erna vanuit Pisa naar huis te vliegen en zijn motor vanuit daar te laten repatriëren. Na het avondeten werd er ingescheept en gingen wij op zoek naar onze cabine's. Deze waren ruim bemeten voor 4 personen met airco en badkamer, kortom ze vielen geenszins tegen en iedereen heeft ook nog eens heerlijk geslapen, waar een kalme zee ook nog eens (een steentje?)aan bijdroeg. Om 0530 werden wij door een heel aangename juffrouw gewekt, helaas via de intercom.

Dag 9
Afscheid genomen van Rob, die alleen verder ging naar het vliegveld in Pisa. Hij was gelukkig nog op tijd om afscheid te kunnen nemen van zijn moeder. Rob nogmaals gecondoleerd. Er was nog een klein incident tussen Jo en Henk... Henk draait met een ruime bocht zijn motor, kijkt tegen de zon in, ziet Jo niet die aan komt rijden en deze moet er bij gaan liggen om erger te voorkomen... Jo heeft gelukkig de reis uit kunnen rijden, maar ligt nu met een gekneusde voet omhoog en moet rust houden. Van harte betertschap Jo! Met Ferenc en Willem gingen wij de route rijden, enkelen anderen verkozen het om de snelweg te nemen. In Ferriere deden wij een barretje aan om onze honger en dorst te stillen. Er zaten ook 2 gepensioneerde mannen waar ik mee in gesprek raakte. Fillippo wist mij te vertellen wat er in de omgeving allemaal te bezichtigen was. Toen hij ontkennnend antwoordde op mijn vraag of hij wel eens van onze reizen gehoord had; hij is een van de weinigen in Italië overigens :) heb ik hem uitgelegd, dat wij onze tijd hard nodig hadden om bijtijds in het hotel te arriveren en helaas geen bezienswaardigheden konden bezichtigen. Het werd tijd om op te stappen en ik vroeg de juffrouw om de rekening. Die was al betaald. Toen ik vroeg wie die voldaan had, kreeg ik te horen, dat Fillippo hem voor zijn rekening had genomen. Toen ik hem een hand gaf, hem bedankte en schertste, dat hij de plaatselijke miljonair zou zijn, sloeg ik de plank niet ver mis...Hij vroeg mij of we 10 minuten de tijd hadden en of wij hem dan even zouden volgen. Na een zandpad gevolgd te hebben kwamen we op een schitterende plek met een riant pand met prachtig houtsnijwerk in Siberisch stijl. Hij had een timmerman over laten komen uit Siberië, die hier 2 jaar mee bezig was geweest. Verder liepen wij over paden met kiezelstenen in mozaik naar beneden, waar een beek stroomde met een waterval en een meertje waar gezwommen kon worden. Verder was er in de buitenlucht een pizza-oven, barbecue, gastenverblijf, kortom een schitterende plek. Op mijn vraag of hij hier permanent vertoefde, antwoordde hij, dat hij hier in zijn vrije tijd verbleef. Hij had ook nog een huis in Milaan en Bologna. Hij had 10 jaar in de olie in Siberië gewerkt en daar zijn geld verdiend. Niet slecht gedaan naar mijn mening. Wij namen hartelijk afscheid, met weer een ervaring rijker. Na een stuk Alpi Apuane moesten wij weer door de Po. De route liep er dwars doorheen over prachtige desolate B-wegen. Ik heb meer rijstvelden gezien in 1 dag Po, dan gedurende 4 weken Thailand...Het venijn van de route zit meestal in de staart en het laatste stukje naar het hotel ging over een prachtig bosweggetje, waarna je uitzicht op het Lago d"Orta verkreeg. Helaas kwam Ronald in het mooie dorpje Boleto muurvast te zitten en moest hij 200 meter achteruit... Iedereen was op tijd in het hotel en de avond was beregezellig, iedereen had wel iets te melden. Er diende zich 's avonds laat donkere wolken aan en een prachtig onweer brak los.

Dag 10
Helaas was het weer niet opgeklaard en we moesten in de regenkleren, die na de Grimsel pas weer uit konden worden gedaan. Geert (Oyen) had bij ons aangehaakt en die klaagde over het feit, dat hij tijdens het rijden het geluid hoorde of er stenen werden gezaagd...Ik ben er even opgestapt, stukje mee gereden en hoorde geen enkel vreemd geluid. Ik zei tegen Geert, dat het dan wel een Stone betrof, maar dat hij niet in stukken gezaagd hoefde te worden, mocht het geluid zich nog een keer voordoen, hij het maar meteen weer moest melden. Ik was nog geen 100 meter verder of Geert en Willem hoorden het weer...Weer gaan luisteren en het was weer weg. Op Ronald gewacht, want die was vlak achter ons, een tijdje staan luisteren en uiteindelijk was het er weer. De startmotor sloeg spontaan aan....!!! Na een paar keer meten, bleek de startknop sluiting te maken. Dit euvel was in een poep en een scheet verholpen, dus we konden weer vrolijk verder. Aangezien we de hele route volgden en wij bij Mulhouse het spoor bijster raakten, werd besloten het laatste stukje maar over de snelweg te gaan. Maar goed ook want wij kwamen om 2200 uur in het hotel aan en iedereen was al aan het eten, maar gelukkig was er voor ons ook nog wat. Dag 11 Er werd van iedereen hartelijk afscheid genomen en nieuwe groepjes werden gevormd. Alleen Ferenc bleef bij mij en wij gingen weer voor de hele route. We moesten weer in het plastic, maar dat was gelukkig alleen gedurende de ochtend. Aangezien Ferenc al een paar dagen door de vloek van de Pharao geplaagd werd en zo'n beetje ieder uur met grote spoed een toilet moest zoeken, kwamen wij terecht in het dorpje Bernkastel-Kues gelegen aan de Moezel. Het was super toeristisch en een drukte van belang. Niet helemaal naar onze smaak als je een Italiaans barretje gewend bent, maar ja je moet wat...Wij hebben ons aangepast en zijn naar een typisch Duitse Kondittorei gegaan met dito klanten. Wij raakten maar niet uitgepraat wat men in vredesnaam in zo'n stadje moest zoeken en hebben ons kostelijk geamuseerd met mensen observeren (en er over roddelen natuurlijk), altijd een leuke bezigheid... Wij vervolgden onze weg en kwamen bij een brug, waar maar 1 rijstrook voor 2 richtingen beschikbaar was en het verkeer met een tijdelijk verkeerslicht geregeld werd. Het rode licht duurde wel heeeeeeel erg lang en de auto voor mij besloot om maar te gaan rijden. Toen hij goed en wel verdwenen was, ben ik in mijn naïeve jonge onschuld er maar achter aan gegaan in de veronderstelling, dat het een lokaal iemand betrof, die wist, dat het verkeerslicht niet meer functioneerde... Hoe kan men zich toch vergissen! Ik zat halfverwege de brug en er kwamen zo'n 40 auto's mij tegemoet! Ik heb nog nooit op een Pinksterochtend zò veel Duitsers, zò kwaad gezien!!!Er was een klein metertje over voor mij om op te rijden, maar dat werd bezet door de eerste naderende auto, die dan op het laatst eieren voor zijn geld koos en zijn stuur weer omgooide om zijn o zo mooie Mercedes toch maar schadevrij te houden, want ik draaide het gas niet dicht. Goed voorbeeld, doet volgen, dus er kwamen er zo nog 10 auto's op mij af rijden en ik kreeg allemaal vreemde verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig versta ik zeer slecht Duits, dus ik liet het maar allemaal over mij heen komen :) Ferenc is gelukkig niet zo naïef als ik en die was rustig blijven wachten, tot het uiteindelijk groen werd. Zo zie je maar weer: Geduld is een schone zaak. Hoe anders is het in Italië!!! Als je je daar eens al dan niet bewust vergist of niet helemaal volgens de regels rijdt, ietwat te hard gaat, het kan daar allemaal en er is niemand die zich daaraan stoort of ergert, laat staan je afstraft, door je praktisch naar het leven te staan door je met een auto van de weg c.q brug af te rijden. Als je daar met de motor voor een voetganger op een v.o.p. stopt om hem voor te laten, staat hij beleefd te zwaaien om jou voor te laten. Of dit is om naar je Guzzi te kijken of uit onwetendheid van de verkeersregels laat ik in het midden... Martin is voor de 2e keer met ons mee en rijdt BMW. Dat die nou juist op een Guzzi-reis dusdanig pech moet krijgen, dat er niet meer mee te rijden is en hij op een Guzzi van ons uit de bezemwagen naar huis moet vind ik wel heel frappant! Dit is op een eerdere reis al eens eerder gebeurd met mijn vriend Bert, die ook al zijn hele leven BMW rijdt en eigenlijk zijn hart verpand heeft aan een Guzzi, maar niet zo goed de stap durft te nemen. Zijn BMW had ook al geen aandrijving en moest ook bij ons de bus in... Volgens mij saboteren ze bewust hun BMW om een uitgebreide proefrit op een Guzzi te kunnen maken, omdat ze een uurtje aan de korte kant vinden :) Resumerend mag ik zeggen, dat ondanks het feit dat:: Het soms erg laat werd, het afzien was, je weer en wind moest trotseren, de route niet helemaal klopte, je met meerdere kerels een cabine/kamer moest delen en soms letterlijk èn figuurlijk het bos in gestuurd werd: De reis wederom een groot succes was en iedereen met volle teugen op zijn eigen manier hiervan genoten heeft. Ik bedank hiermede iedereen voor de prettige deelname en bedankjes, die Ronald en ik hebben mogen ontvangen en hoop, met dit verslag meer mensen te prikkelen tot deelname op een van onze reizen. Van vrijdag 7 t/m maandag 10 september 2007 staat een lang week-end gepland naar het Pfälzer Wald. Kosten € 199,--. Geen intensieve reis, maar dit keer een leuke tourtocht. Kijk op www.hotel-pfaelzer-wald.de om je te laten inspireren Groeten, Roel van Kuetsem