Travels

< >

1 / 15

Reisverslag: Sappada 06/2008 - 2

Juni 2008 -  Sappada

Dag 1
Het is maandagochtend 23 juni 2008 ongeveer kwart over zes. Ik open de poorten en de voordeur en zet het koffie apparaat aan... Het is een stille, mooie maandagochtend. Een klein kwartier later rijdt Ferenc de poort binnen (de enige BMW, maar toch als eerste..). Het volgende half uur druppelen er nog meer reizigers binnen. Onder andere Rob, Willem , Peter, Adrie & Marga, Wil & Inge, Jan, Antoon, Paul, Aad, Jasper, Pieter & Diny. Omdat het niet voor iedereen het meest logisch is om via Nijmegen te rijden, zijn er ook al een aantal reizigers onderweg. Rond zeven uur krijg ik telefoon van Inno; hij staat thuis met een platte voorband, rijdt langs een benzinepomp en komt er dan aan. Zoals later blijkt heeft hij een lek ventiel dat na aankomst door Ronald snel verholpen wordt. Ondertussen begint de BMW olie te lekken. Ferenc duikt eronder en komt tot de conclusie dat hij het olie en filter vernieuwen niet alles strak genoeg heeft aangedraaid (iets wat later tijdens deze reis nogmaals vergeten wordt, maar daarover later meer...). De California II van Wil, zit onder het vet en heeft er onderweg de halve liter olie die hij er zelf teveel in gedaan heeft er weer uitgegooid. De motor wordt ontvet en even later kunnen ze op weg. Pieter en Diny haken aan. Het is inmiddels na achten en we missen nog 5 reizigers. Tanja, Geert, Rien en Sjaak & Edith. De laatste twee blijken al onderweg te zijn. Geert belt op dat hij geheel in de traditie van vorig jaar zijn rugzak wederom (!) thuis heeft laten staan en dat hij er aankomt. Tanja en Rien zijn niet te bereiken, maar verschijnen gelukkig binnen een half uur. We kunnen op weg. Ronald en Kitty bemannen deze reis samen de bezemwagen en vertrekken zo tegen negen uur. Tot zover een zeer bewogen ochtend.

Tijdens de rit. Wij hadden geen beter weer kunnen treffen, strak blauw en heerlijke temperaturen. Helaas verloopt niet alles zo vlekkeloos. In plaats van om Keulen heen te rijden, mis ik een afslag en zitten wij plotseling middenin de drukte. Even doorbijten en er doorheen dan maar. De TomTom's en Garmins blijken toch ook niet zo zaligmakend te zijn als gedacht werd. De meeste worden uitgezet. Adrie krijgt problemen met de ontsteking, waardoor zijn California het vooral zwaar heeft in de hogere toerentallen. Ronald komt te hulp en ondanks dit mankement weten ze het tot het hotel te redden. Aan de bordjes Umleitung onderweg raken wij al aardig gewend (volgens mij hoort dit bij Duitsland, zoals de tulpen bij ons). De wegwerkzaamheden worden niet altijd even goed aangegeven, zoals Harrie, Leon en Jan ervaren; In de bocht is een file ontstaan en Harrie rijdt een koffer van Leon en zijn eigen voorspatbord aan flarden. Tot overmaat van ramp valt Leon als een dominosteen tegen Jan aan, die vervolgens zijn motor neer moet leggen. De schade is gelukkig rijdbaar en ze kunnen er met een klein beetje egoschade weer tegenaan. Onderweg verliest Leon op nog onverklaarbare wijze zijn spiegel. Bij het keren op de weg verliest Tanja de controle over motor, maar gelukkig zijn er enkele 'redders' in de buurt die hem snel weer overeind zetten. Tijdens de enkele stops die wij gemaakt hebben, bakende de Le Mans van Rien zijn territorium af en druppelde er een beetje oude sludge uit de ontluchtingsslang. Net genoeg om zijn cardan en band te raken, een licht vettige laag achterlatend. Dit was het eerste poetswerk voor Rien. Sjaak en Edith blijken al sinds twee uur in het hotel te zitten; blijkbaar meer snelweg gereden dan in de route stond.

Bij aankomst rond zes uur is het kwik gestegen tot 29 graden Celsius. Dat is vooral tijdens het eten goed te merken. De ramen staan wagenwijd open, maar het lijkt wel een sauna. Toch genieten we van een kop soep, schnitzel met pommes en ijs toe. De avond wordt afgesloten met gezellig bieren op de trap. Al met al geen saaie, eerste dagen.

Dag 2
Na een heerlijk ontbijtje, met verse broodjes, diverse soorten ham, kas en een eitje, is het weer tijd om op weg te gaan. De rit begint met vier uur onophoudelijke regen. Mijn zogenaamd waterdichte handschoenen zijn net zeemlappen geworden en zwaar door al het water. Net na Schwäbisch Gmünd besluiten wij te pauzeren voor koffie en gebak. Een goede keuze, want niet lang daarna, trok het open en brak het zonnetje door. Helaas was Rob net daarvoor ten val gekomen. Hij hield de achterliggers in de gaten in de spiegel, keek in de spiegel, keek voor zich en moest plotseling hard remmen voor een stilstaande auto. Juist op dat moment rolde zijn voorwiel over een witte pijl op het asfalt en gleed zijn voorwiel weg. Hij gleed twee meter en wat aanvankelijk tamelijk onschuldig leek, bleek toch een stuk ernstiger. Rob kon niet meer verder door een gebroken enkel en naar later bleek enkele gebroken ribben. Hij is in een lokaal ziekenhuis geopereerd en werd pas na een week per ligtaxi naar huis gebracht. Hij maakt het nu goed en heeft zijn humor nog niet verloren!

Gedurende de dag is het Leon dan uiteindelijk gelukt om zijn twee begeleiders in fluorescerende hesjes kwijt te raken, om vervolgens bij Antoon aan te haken. De California van Adrie is met behulp van wat sleutelwerk de dag doorgekomen en heeft het hotel gehaald. Uit solidariteit viel er bij de California II van Wil zo af en toe een cilinder uit., wat toch wel lastig was bergop. Ronald en Kitty kwamen als laatste binnen in Gasthof Alpenzell , nog net voor acht uur. En konden vrijwel meteen door naar het diner. Goed verzorgd, lekker van smaak en velen genoten van de leuke bediening met twee pluspunten die voldoende aandacht kregen. Naar mate de avond vorderde vloeide de slibowitz rijkelijk en de nachtelijke uurtjes vlogen voorbij in de kelderpub, waar ook nog een klein potje darts werd gespeeld.

Dag 3
Na een (te) lange en gezellige avond kwam het wat langzaam op gang. Al tijdens de eerste etappe is het raak voor Ronald en krijgt hij een telefoontje van Wil en Adrie; wederom ontstekingsproblemen. Wat de oorzaak nou precies was, is nog niet helemaal duidelijk, maar zij hebben hun weg kunnen vervolgen. Aangekomen bij de tolpoort voor de Grossglockner Alpenstrasse nemen wij een korte pauze. Het groepje van Adrie & Marga, Wil & Inge, Pieter & Diny komt toevallig ook net aan. Direct valt de enorme olievlek op uitlaat, koffer en cardan op Wil zijn motor op. Nadere inspectie leert dat zijn niveauplug uit het cardan verdwenen is, dezelfde plug die hij tien kilometer daarvoor nog los had gedraaid om het niveau te peilen. Een klein foutje dus, met gelukkig geen verregaande gevolgen. Wederom toch maar de hulp van Ronald ingeschakeld. De Grossglockner deed zijn best en verschafte ons enkele mooie vergezichten en ansichtkaarten. Ook het extra rondje naar de Franz Josef Höhe was zeer indrukwekkend, maar helaas ook érg toeristisch gezien de vele touringcars. De rest van de route van deze dag werd gekenmerkt door mooie passen en höhestrassen. Zoals o.a. de Plucknerpas en Dolomitenstrassen. Oftewel, bochten, bochten en bochten! Tijdens een van onze tankstops kom ik samen met Inno op het lumineuze idee om de olie toch maar eens te peilen. Die was onder niveau.. Snel een belletje naar de bus en bij aankomst werd dat ons natuurlijk weer ingewreven. De rest is veilig en zonder problemen in ons reisdoel Sappada aangekomen. Om half negen konden wij aan het diner. Het hotel is gebouwd in typisch Tiroolse sferen; dwz vooral veel hout overal. Aan de overkant van de straat zijn koeienbellen te horen en rondom het dorpje steken de bergspitsen de lucht in. Het terras voor het hotel werd tot diep in de nacht bezet en de Hollandse lach daalde neer over Sappada!

Dag 4
Na een lang en rustig ontbijt verzamelde iedereen zich op het terras en werden de eerste cappuccino's achterover geslagen. Jasper had de dag ervoor een tijdje achter Tanja gereden en opgemerkt dat haar achterwiel slingerde. Dit werd tegen Ronald verteld, die meteen de motorfiets inspecteerde. Het bleek een versleten achterwiellager te zijn, waarschijnlijk als gevolg van het gebruiken van een hogedrukspuit. Onder grote belangstelling bouwt Ronald het wiel uit en vervangt binnen no-time de wiellagers voor een setje nieuwe (zijn jarenlange ervaring heeft geleid tot een zeer efficiënte paklijst voor de bus!!). kort wordt er nog nagepraat over de reparatie en dan worden de routes voor de dag besproken en ingepland. Samen met Ferenc en Ronald hebben ik een prachtige rondrit gemaakt over de Sella di Campigotto, langs het Lago di Suaris, over de Passo di Pura, Passo di Maúri en uiteindelijk langs het Lago di Pieve di Cadore terug. Tijdens de lunch zijn wij ergens een bos ingedoken en kwamen wij op een open plek waart een typisch Italiaans restaurantje stond. Het was pas net geopend in het seizoen, dus ze hadden alleen pastucchio in de aanbieding. Hiervan genoten hebbende moesten wij helaas de aangeboden grappa afslaan. Het laatste deel van de dag hebben wij hoog in de bergen achter San Pietro di Cadore doorgebracht, op wegen die zelfs op een gedetailleerde kaart rood gestippeld waren. Oftewel, smal, amper verhard en rakelings langs diepe afgronden. Adrie Pelt kreeg een leenmotor mee ivm de problemen met zijn eigen motor. Maar dacht je dat de problemen nu voorbij waren, dan kom je bedrogen uit; hij krijgt deze dag nog te maken met een kleine benzinelekkage, klemmende tankdop en kokende remmen. Volgens intimi zou dit laatste verband kunnen houden met de frustratie over de eerste twee.. 's Avonds kon er gelukkig weer om gelachen worden. Samen met Wil kwamen zij als laatste aan rond acht uur. Het bestelsysteem voor het eten verliep niet helemaal soepel en werd aangepast voor de rest van de week. Het eten was voortreffelijk en het werd weer laat en gezellig.

Dag 5
De dag begint heerlijk met een kleine 20 graden Celsius en veel zon. Rien was al vroeg van de partij en wilde de afstelling van zijn Le Mans verfijnen, een ander standje van de gasnaald en een grotere sproeier moesten het doen. Er werden diverse routes naar Slovenië uitgezet, maar de weersvoorspelling was slecht; veel regen en onweer. Ook Ferenc en ik gingen een rondje maken richting Slovenië. De gehele ochtend reden wij op opdrogend wegdek en dachten wij geluk te hebben. Helaas werd dat in de middag door de regengoden weer teniet gedaan. Ik heb nog nooit zoveel regen in zo'n korte tijd zien vallen. Het water stroomde over mijn vizier en er ontstonden diepe plassen. Even snel een tussenstop gemaakt bij een tankstation, waar een groepje Duitsers op (jawel) BMW's beteuterd stond te schuilen. Na twee minuten keken Ferenc en ik elkaar aan en zetten onze helm weer op. De ogen van onze Duitse vrienden werden zo groot als knikkers. Het volgende stukje sturen kun je het beste vergelijken met het doorwaden van een rivier, veertig kilometer lang met een tuinslang op je helm gericht. We hebben onderweg goed gelachen.

Jan en Paul hebben deze dag gebruikt om een lang gewenst tripje naar Venetië te maken. Rien's reisgenoten om zijn benzinedampen te ontwijken. 's Avonds hebben wij heerlijke spaghetti carbonara gegeten, gevolgd door Bressaola en een gelato met warme frambozen toe. Een tip van Inno leidde ertoe dat de volledige voorraad Don Pietro (rode wijn) erdoor ging. Iets wat in combinatie met zoutstengels op de kamers niet door alle kamergenoten op prijs gesteld werd.

Dag 6
Deze dag werd gekenmerkt door korte routes, zowel op de motor als te voet. Iedereen neemt het ervan en laadt de accu vast op voor de terugweg. Samen met Ronald en Ferenc bezoek ik Val de Visdende. Een vallei die op 10 kilometer van Sappada ligt en waar koeien en groepen wilde paarden nog in het wild foerageren. Het aantal picknick bankjes en inheems kentekens verraadt dat dit een lokale hotspot moet zijn, al laten de toegangswegen dat niet blijken. Die zijn smal en ruw. Wij zien mooie vergezichten en open dalen en rijden ook nog een stukje off-road. Tot zijn schrik ziet Ferenc dat zijn achterband glad aan het worden is en besluiten wij iets te gaan eten in Sappada. Daar treffen wij Adry en Kitty op het terras aan een voortreffelijke' speck panini'. Ronald krijgt een telefonische tip van Jan en Corrie en besluit om het Clockwork Orange richting het aangewezen pasje te zetten. Volgens horen zeggen uniek en spectaculair. Die avond gaat iedereen relatief vroeg naar bed, om fit te zijn voor de terugreis.

Dag 7
De eerste dag van de terugreis. Om zeven uur 's ochtends zit iedereen uitgerust aan het ontbijt. Om kwart voor acht staat een groepsfoto op het programma, die nog wat voeten in de aarde heeft. Inno en Rien zaten nog aan het ontbijt en Adrie en Marga waren een ommetje aan het maken. Even na achter is iedereen echter gereed en kan de lieftallige Italiaanse schone eindelijk een kiekje maken. We vertrekken met fantastisch weer met temperaturen oplopend tot 32 graden Celsius in de dalen. Het is zondag en dat is goed te merken aan het verkeer; geen vrachtwagens meer, maar het is drukker met veel dagjesmensen en wielrenners... De route loopt via de Passo San Marco en Cortina d'Ampezzo over de Passo Falzarego. Deze laatste pas blijkt echter afgezet te zijn voor een plaatselijke wielerwedstrijd en wij komen er met geen mogelijkheid overheen. Het directe Alternatief is ook afgesloten (Passo di Giao). De keuze is of drie uur wachten, of omrijden. Dat laatste wordt het dus. Vol frustratie en onbegrip voor het afsluiten bekoelt Eric zijn woede door (in gedachten?) rakelings langs wielrenners te jagen. Binnen de groep zal nooit meer een goed woord over wielrenners ten gehore komen, zo wordt 's avonds beloofd.

Op een van de volgende passen, de Passo di Giove, is een ernstig ongeluk gebeurd met dodelijke afloop voor twee motorrijders. Ze zijn met hoge snelheid op een uit een parkeerplaats draaiende auto geklapt en er is weinig meer van hen en de motoren over. Sjaak, Jo en de rest zaten hier vlak achter en stonden een bocht voor de plek des onheils te wachten. Dit soort nieuws doet de rillingen over je rug lopen en zorgt voor een moment van bezinning.

De route verliep verder via san Leonardo in Passiria over de Passo del Rombo / Timmelsjoch. Een paar dagen eerder was deze nog gesloten door aardverschuivingen ivm hevige regenval, maar wij hebben geluk. Hij is open en wij kunnen er overheen. De Timmelsjoch doet zijn naam toch weer eer aan en laat diepe indruk achter. Zo hoog en extreem zijn maar weinig passen. Bovenop zijn er ook nog enkele sneeuwplakkaten te zien. De hoogte zorgt voor een aangename temperatuur en de uitgestrektheid voor een innerlijke rust. Na de Timmelsjoch rijden wij via de Hahntenjoch Duitsland in, met als eindbestemming Füssen.

's Avonds blijkt het een heuse pechdag voor Wil geweest te zijn; eerst wilde de California maar op een pit lopen, later reed hij de eerste lekke band van zijn leven. Bij de lekke band werd Ronald ingeschakeld die inmiddels al een aardige voorsprong had en pas op de plaats moest maken. Goed en wel waren ze weer op weg, of Rien kreeg een probleem met de dynamo van zijn Le Mans; gecorrodeerde stekkerverbindingen, zoals bleek na inspectie door Ronald. Ook hier moest de bus weer terug en gaf Kitty de juiste route aan.

Al met al zorgde dit oponthoud ervoor dat de laatsten tegen tien uur in Füssen aankwamen. Gelukkig kon er nog wel gegeten worden en verdwenen de frustraties van de dag bij het verstrijken van de tijd.

Dag 8
De dag lijkt mooi te beginnen, maar zodra ik het gordijn opzij schuif begint het enorm te plenzen. Het ontbijt is lekker, en overvloedig. Vlak voor vertrek controleert Aad zijn achterwiel en komt samen met Ronald tot de conclusie dat zijn achterwiellager los in de flens ligt. De flens wordt gereinigd en als noodoplossing wordt het lager erin gelijmd. Aad kan weer verder. De volgende dient zich aan; Jan meldt dat hij al enkele honderden (!) kilometers een trilling in zijn motor waarneemt. Er blijkt maar één conclusie mogelijk. Zijn kruiskoppeling is het aan het begeven. Ook deze zit gelukkig in het noodpakket van de bus en vraag niet hoe het kan, maar binnen twee uur heeft Ronald deze met primitieve middelen vervangen. Ook Jan kan weer veilig op weg. In de tussentijd is het weer aardig opgeklaard. Het lijkt wel alsof de route en gaten in het wolkendek op elkaar afgestemd zijn. 's Middags ga ik met Ferenc op zoek naar een nieuwe achterband. Die vinden wij uiteindelijk in Gschwend, een dorpje waar ze echt álles hebben (Achterband, V-Power, PIN automaat, etc). tijdens de lunch treffen wij Willem, Jasper en Tanja op een terrasje middenin het dorp. De korte etappe (<400 km) zorgt ervoor dat iedereen op tijd in het hotel is. Zelfs Rien die tot twee keer toe zonder benzine is komen te staan. Zelfs de bus kwam voor vijf uur binnen! Het aansluitende eten was voortreffelijk en volledig volgens Duits gebruik overdadig. Er werden diverse biertjes, Obstlers en Weitzen 'getrunken'. 's Avonds sleutelt Wil nog even aan de California, die maar niet lekker op twee pitten wil lopen. Een veertje van een balpen schijnt het te kunnen verhelpen. Peter schijnt een vriendinnetje opgedaan te hebben en verdwijnt aan de overzijde een gebouw binnen. Voor de overigen werd het wederom wat later en gezellig.

Dag 9
De laatste dag van de terugreis. Na een heerlijk Duits ontbijtje neemt iedereen 's morgens afscheid om huiswaarts te keren. Het vooruitzicht is een prachtige dag met temperaturen van over de 30 graden Celsius. In de meeste gevallen wordt voor de snelweg gekozen, ook gezien de afwijkende bestemmingen. Wij rijden tot Koblenz de route en zetten de Guzzi's en ene BMW daarna op de snelweg. Rond vijf uur zijn wij weer terug in Nijmegen.

Hierbij wil ik iedereen bedanken voor de geweldige, onderlinge sfeer en gezelligheid en in het bijzonder Ronald voor de technische ondersteuning! Het was ook vanuit organisatorisch oogpunt een fantastische reis om mee te mogen maken!

Ciao, Martijn.

Wist u dat:

- Een off-road rijder per sé niet van de weg af wilde
- Echte wijnkenners liever aan het bier zaten
- Vader-zoon relaties ontstonden en uitgediept werden
- In het geheim sms-jes verstuurd werden
- Een penthouse zonder lift geen grapje is
- Je ook met fluorescerende hesjes elkaar uit het oog kan verliezen
- Venetië in motorkleding een soort sauna is
- Guzzi's het ook onderwater doen
- Er ook iemand in het geheim jarig was
- Grote beurten ook onderweg uitgevoerd worden
- Na 25 jaar bleek dat twee deelnemers dezelfde motor hebben gehad
- Een forse bergwandeling soms een ferme motorrit kan voorbijstreven
- Vriendschappen flink getest werden
- Er voor Ronald een standbeeld opgericht is in Sappada
- Je ook met een 1000S en 1200 Sport makkelijk onverhard de bergen in kan
- Er handtasjescontroles onderweg werden uitgevoerd
- Je soms door de snelweg te kiezen een kamer met balkon kan winnen
- Ook oliepeilen bij een Norge soms onder grote belangstelling gedaan wordt
- Ome Willen cq Oscar Whisky er ook bij was
- Er door iemand is gestopt met roken, maar door één motor ook begonnen
- Er vanaf heden een verbod op rugzakken rust bij de TLM reizen