Travels
Return to overview
Reisverslag: Lago-Bianco-Reis 06/2014
16 Juni 2014 : 7-Daagse motorreis naar de Weissensee, Oostenrijk
Verslag van twee 1e jaars mede reizigers.
Léon en ik hadden er voor gekozen om de dag voor het vertrek al naar de plaats te rijden vanwaar de reis zou vertrekken, Heiligenroth aan de A3. Wij hadden helaas als enige voor het betreffende hotel gekozen maar hadden enkele medereizigers bij een ander hotel snel gevonden. Niet dat we op geluid waren afgegaan waren hoor, maar een aantal guzzi’s bij elkaar waren snel gevonden. Gezellig kennis gemaakt, gegeten en een lekker biertje genuttigd.
Maandag dan de start van de reis, opvallend voor ons was dat iedereen op zijn eigen houtje zo’n beetje vertrok in kleine groepjes, dus ook maar snel ergens aangesloten en aangereden, richting Krumbach. Meteen al een beste rit met gevarieerd trajecten. Was wel even schakelen letter en figuurlijk, maar het verliep allemaal wel voorspoedig. Volgende dag op naar Weissbriach bij de Weissensee.
Op deze rit werden we verrast door twee dingen. Het fenomeen tol betalen op allerlei lokale wegen en een reisleider die zijn eigen route niet kan vinden, dit was wel even lachen. De in het reisprogramma vermelde Franz-Jozefhütte hebben we daardoor niet gezien. Dit was niet alle pech die Martijn had op die dag. Even later mocht hij aan de politie uitleggen waarom hij zo hard reed.
Hotel Löffele was gewoon een perfecte locatie om te verblijven. Bovendien was er voor de voetbal liefhebbers een groot scherm geïnstalleerd. We werden meteen al verrast met de mededeling dat er de volgende dag een ontbijt geserveerd zou worden bij een berghut. De drie ritten hier naar toe waren ons niet tegengevallen, qua aantal kilometers en de lange zit dan, alhoewel ik bij aankomst wel zoiets had van morgen maar even niet. De gekozen route was prima.
De volgende dag er maar voor gekozen om met de huifkar en tractor naar de hut gebracht te worden. Een aantal van ons waren te voet gegaan en later ook weer terug, waarbij enkelen ook nog eens een extra wandeling er aan plakten.
Het feit dat deze keuzes gemaakt kunnen worden en dat iedereen elkaar vrij laat hierin is wel een perfect onderdeel van deze trip. Ook de volgende dagen rijdt iedereen zo zijn eigen route met meer of minder kilometers. Er waren een aantal routes aangeleverd maar ook in de omgeving kon wel een en ander gevonden worden. Wij hadden zo iets van even geen ritten van meer dan driehonderd km. meer.
Het ontbijt had wel wat en smaakte perfect. In de huifkar de berg op hobbelend, vervolgens aan een groene ski piste op het terras van de skihut het ontbijt. Dat was een leuk sfeertje de waard had zo’n beetje de hele eiervoorraad van het dorp meegenomen om voor de hele groep omelet te maken. Hij wist niet van ophouden.
Hier een bijdrage van Jeanne Vogels, een van de wandelaars
“Van de wandelaar hadden de meesten kennelijk de wandelschoenen vergeten.... en al snel werd het een steile klim. Je merkt dan heel goed hoe het met je conditie gesteld is! De klim en afdaling vielen toch knap tegen, zelfs voor de oppepstokjes (sigaretten) was geen gelegenheid of puf over. De terugtocht werd door de meesten van ons weer met tractor en kar gemaakt. Een aantal mensen ging ook te voet terug en op de splitsing scheidde de groep zich in twee groepen, de directe weg en een met een ommetje. Dat ommetje was weliswaar een erg mooie route, van het ene pad naar het andere, water, een bruggetje en door een bos. Het was behoorlijk steil was af en toe. Een aardige conditie test. De waard had ons gezegd dat het een hele mooie makkelijke route was maar daar dachten wij op dat moment heel anders over! Voor enkelen onder was het ontzettend zwaar en er moesten verschillende extra pauzes genomen worden, Samen uit samen - thuis niet waar. Ik geloof dat sommige van ons daarna de hele middag geslapen hebben. Nee een motorvakantie is nooit zomaar een motorvakantie!!!! Wijze raad neem altijd je wandelschoenen mee op een motorvakantie. “
De volgende dagen iedere dag een rit gemaakt o.a. een gedeelte van de Nockalm Strasse, een geweldige route en een bezoekje aan een Porsche museum. Het voetbal kijken in de buitenruimte voor het hotel was voor de liefhebber ook een goed vermaak. Erg fanatiek zijn die bikers niet bij het kijken naar voetbal. Ik miste het prachtige commentaar van af de zijlijn en het enthousiasme. De anderen genoten van drankje en een praatje buiten aan de picknick tafels.
Om een van de uitstapjes kon je niet heen, de leermarkt in Tarvisio. We weten nu allemaal dat er in Tarvisio lederwaren te koop zijn. Niet dat iedereen leer gezien heeft, maar dat lag dan meer aan het gebrek aan zin om er even naar te zoeken of te vragen, zoals wij. Maar wij genoten mee van het plezier dat Topi hier in had. Ze scoorde er weer enkele spulletjes o.a. een tas van Ron!?
Jammer was het dat enkele deelnemers vroeger dan gepland naar huis moesten. Maar bij zo’n grote groep kan dat gebeuren natuurlijk. Gelukkig geen ernstige aangelegenheden. De terug reis werd niet door iedereen hetzelfde gedaan, evenals de heenreis overigens. Een aantal deelnemers deed de gehele rit tot aan huis in een rit of in twee dagen. Léon en ik hadden nog een leuke ervaring toen we onderweg een hotel aandeden in een stadje. Er was geen andere parkeergelegenheid dan op straat, maar die avond speelde Duitsland een voetbal wedstrijd. Onze gastvrouw vond het maar beter dat we de motoren in de tuin, waar overigens ook gedineerd werd, zouden stallen. Want zo zei zij, of we nou verliezen of winnen, dat kon wel eens slecht uitpakken voor de motoren op straat. Wel belangrijk als je je pappenheimers kent niet waar. Maar het werd pas bijzonder toen bleek dat we de motoren door de voordeur, langs de receptie naar de tuin moesten brengen. Nou ik heb mijn mening over de Duitsers wel wat bijgesteld na die avond.
Het belangrijkste feit is dat de hele trip zonder brokken en grote problemen werd afgerond. Ook de service bus van Ronald is niet echt noodzakelijk geweest, ook niet voor mijn oude beestje. Echt super.
Al met al een prima reis, goed georganiseerd, goed verblijf en aangenaam gezelschap en.... nauwelijks regen!
Mart van de Leur & Léon Koek
